Με τα τουρκικά σίριαλ να κατακλύζουν την ελληνική τηλεόραση και την σύγχρονη μαζική πεζογραφία να αφηγείται αφειδώς ιστορίες ελληνοτουρκικών σχέσεων γενικότερα και ερωτικών σχέσεων με φόντο την σμυρναϊκή καταστροφή ειδικότερα, ήταν θέμα χρόνου να δούμε και στον κινηματογράφο μια ταινία σχετικής θεματολογίας απευθυνόμενη σε ευρύ κοινό. Η οποία, διόλου συμπτωματικά, βασίζεται σε ένα από αυτά τα βιβλία.
Στην αναμφίβολα ευγενών προθέσεων «Ρόζα της Σμύρνης» επιχειρείται η ανάδειξη της προσωπικής, ανθρώπινης εμπειρίας ως βασικό εργαλείο κατανόησης της απρόσωπης, καταγεγραμμένης Ιστορίας. Όταν όμως αυτή η ανθρώπινη ιστορία παρουσιάζεται με αυστηρά τηλεοπτικούς όρους, φέροντας στοιχεία που αποδέχεσαι σε ένα τηλεοπτικό σίριαλ (η διαλογικά ανούσια παράταση της σκηνής, το αφηγηματικό παραστράτημα σε δευτερεύουσες υπο-πλοκές, η δράση που περιορίζεται στο κέντρο του κάδρου, το τραγούδι που παίζεται στη διαπασών κατά την κορύφωση του δράματος), αλλά στο σινεμά συνιστούν αδυναμίες, τότε το εγχείρημα μάλλον δεν θα τελεσφορήσει. Και δυστυχώς έτσι συμβαίνει.
Κρατάμε την παρουσία της Ευγενίας Δημητροπούλου, που με τον έμφυτο μαγνητισμό της «γεμίζει» έναν άχαρο βοηθητικό ρόλο, κρατάμε την χαρά του να βλέπουμε και πάλι στην μεγάλη οθόνη την κυρία Λήδα Πρωτοψάλτη, κρατάμε, τέλος, και τον συμφιλιωτικό χαρακτήρα του φιλμ, ο οποίος είναι απαραίτητος στην εξαιρετικά πολωμένη περίοδο που διανύουμε, και ενδεχομένως χρήσιμος, όταν προωθείται μέσα από ένα λαϊκό θέαμα. Κρίμα όμως που δεν προωθείται μέσα από ένα καλό λαϊκό θέαμα.
