Πόσο θεμιτό είναι να γκρεμίζεις την αυταπάτη κάποιου αν αυτή μοιάζει να βελτιώνει την ποιότητα της ζωής του; Είναι ο επιστημονικός ορθολογισμός πιο «έγκυρος» από την πίστη σε κάτι το μεταφυσικό προκειμένου για την ενίσχυση της ταλαιπωρημένης ανθρώπινης ψυχολογίας;
Γύρω από αυτά τα ηθικά ερωτήματα περιστρέφεται η ενδιαφέρουσα ταινία του Βασίλη Ραϊση, η οποία, αφού μας συστήνει μια ομάδα πανεπιστημιακών φυσικών που αρέσκονται στον ελεύθερο χρόνο τους στο να ξεσκεπάζουν μέντιουμ και ψευτοπνευματιστές, εστιάζει στις δοκιμασίες ενός απ’ αυτούς, καθώς εισχωρεί στο κοινόβιο ενός δήθεν θεραπευτή καρκινοπαθών και ερωτεύεται αναπάντεχα μια ασθενή.
Η συναισθηματική εμπλοκή εκκινεί τις ηθικές επιπλοκές της ιστορίας και μια έξυπνη ανατροπή, λίγο μετά τα μισά του φιλμ, γαλβανίζει το δράμα, το οποίο, ωστόσο, χάνει τελικά την ευκαιρία να απογειωθεί σε μια αληθινά στιβαρή μελέτη ελέω της παρεΐστικης, ενίοτε γλυκανάλατης σκηνοθετικής λογικής.
