Ενας άδειος σκηνικός χώρος. Και στο πάτωμα δύο στοίβες από μεγάλα πλαστικά τετράγωνα με εγκοπές γύρω γύρω, σαν κομμάτια από το δυσκολότερο παζλ του κόσμου: τις ανθρώπινες σχέσεις. Ενας άντρας και μια γυναίκα μπαίνουν και ανεβαίνουν στο βάθρο από τα κομμάτια παζλ που τους αντιστοιχεί. Δεν ξέρουμε τα ονόματά τους, γιατί θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι. «Ένα παιδί; Είναι σα να μου έριξες μπουνιά στη μούρη και μετά μου ζήτησες να σου λύσω μια μαθηματική εξίσωση» λέει η γυναίκα στον άντρα όταν κοπάσει το χαριτωμένο αυτοσχέδιο και φαινομενικά ανέμελο χορευτικό τους.
Κι από κει και πέρα, το μεγαλειώδες μέσα στην αφοπλιστική απλότητά του έργο του Ντάνκαν ΜακΜίλαν «Πνεύμονες», αρχίζει να ξετυλίγεται, πότε ρουφώντας από το είναι σου όλο το οξυγόνο και πότε δίνοντάς σου γενναίες ανάσες για να συνεχίσεις να ζεις, να ελπίζεις, να απελπίζεσαι και να ξαναελπίζεις.
Σπουδαία η σκηνική χημεία της Βάσως Καβαλιεράτου και του Αποστόλη Τότσικα, δύο ηθοποιών που είναι γονείς στην πραγματική ζωή κι αυτό είναι σα να αφήνει το δικό του αποτύπωμα στις υπέροχες ερμηνείες του. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που βγήκα από μια παράσταση νιώθοντας ότι έχω φάει γροθιά στο στομάχι και ταυτόχρονα κάποιος μου έχει δώσει το χάδι που περίμενα μια ολόκληρη ζωή. Παρακολουθώντας την ερωτική ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων σε έναν καθόλου αγγελικά πλασμένο κόσμο, με τις ενοχές από το προπατορικό αμάρτημα μέχρι την οικολογική καταστροφή του πλανήτη να ανασαίνει απειλητικά πάνω από την μωρουδίστικη κούνια ενός παιδιού που δεν έκαναν ακόμα, κάτι μετακινείται μέσα σου. Θα δούμε το ζευγάρι να αγαπιέται, να μισιέται, να μαλώνει και εντός δευτερολέπτων να συμφιλιώνεται και μετά να ξαναμαλώνει και μετά να ξανασυμφιλιώνεται, να ωριμάζει αλλά και να αποδέχεται την προαιώνια ανωριμότητά του και τελικά να γερνάει μαζί.
Το παζλ στήνεται και ξεστήνεται, στο πάτωμα τα κομμάτια τοποθετούνται σε στρατηγικά σημεία φτιάχνοντας κόσμους, χτίζοντας και γκρεμίζοντας γέφυρες ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που βρίσκονται σε εμπόλεμη σχέση. Πόσο δύσκολο είναι να σταθείς δίπλα και όχι απέναντι στον άλλο; Αντέχεις να βγάλετε ένα βράδυ βόλτα τις ψυχές σας στον καθαρό αέρα και να δείξετε ο ένας στον άλλο τις πληγές σας με την ίδια περηφάνεια που άλλοι δείχνουν σουβενίρ από συναρπαστικά ταξίδια;
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Λάλου έχει πιάσει τον ξέφρενο παλμό της γραφής του Μακμίλαν, ο ρυθμός ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές και στα όσα βιώνουν θυμίζει τραγούδι που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ. Θα συγκινηθείς βαθιά, θα γελάσεις δυνατά, θα κλάψεις σιωπηλά, θα θυμηθείς περιστατικά που σκάνε σαν οβίδες στο τρομαγμένο μυαλό σου, θα ξαναβρείς τον σωστό παλμό της καρδιάς σου και θα φύγεις με την ωραιότερη συνειδητοποίηση του κόσμου, σ’ αυτήν την τόσο παράξενη εποχή: δεν χρειάζονται πολλά περισσότερα από το να γεμίσει με αλήθεια και αγάπη μια σκηνή και μια ζωή, από δύο ανθρώπους που ξέρουν να κοιτάζονται βαθιά στα μάτια. Για όσους προτιμούν να μετρούν από το μηδέν ως το συν άπειρο, και όχι αντίστροφα. Μην το χάσετε.
Ιnfo: Tempus Verum-Εν Αθήναις, Ιάκχου 19, Γκάζι
Παρασκευή-Σάββατο 21.00. Κυριακή 19.00
Παίζουν: Βάσω Καβαλιεράτου, Αποστόλης Τότσικας
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λάλος
Μετάφραση: Κρίστελ Καπερώνη
Σκηνικά- Κοστούμια: Μιχάλης Σαπλαούρας
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλης
Δραματολόγος: Κατερίνα Διακομοπούλου
Φωτογραφίες: Ρούλα Ρέβη
Video/Trailer: Θάνος Κερμίτσης
Δείτε εδώ το τρέιλερ:
