Στο σινεμά που στηρίζεται στο λογοτεχνικό σύμπαν του Νικ Χόρνμπι, που δικαιούται να οργανώσει κανείς σε μια ειδική συνωμοταξία μιας και οι ταινίες είναι συγγενικότατες μεταξύ τους, ανδρικοί χαρακτήρες γεμάτοι λόξες, γούστα, χόμπι κι εμμονές, βασανίζονται από τις συνέπειες της ενστικτώδους ερωτικής τους επιθυμίας, αρνούμενοι να ενηλικιωθούν. Η διαφοροποίηση του «Η Τζουλιέτ, Γυμνή», είναι πως «κλέβει» έναν γυναικείο χαρακτήρα από τον κόσμο των ταινιών που ο Χόρνμπι σεναριογράφησε («Μια Κάποια Εκπαίδευση», «Μπρούκλιν»), τον βάζει στο επίκεντρο του φιλμ και τον αντιπαραθέτει με εύστοχα δορυφορικούς ανδρικούς χαρακτήρες.
Το αποτέλεσμα μπορεί να μην απογειώνεται τελικά ποτέ, συμβαλλομένης και μιας τηλεοπτικής αίσθησης που αποπνέουν τα «κοντά» πλάνα, είναι όμως με τον τρόπο του αντάξιο ενός φιλμικού σύμπαντος γεμάτου ανθρώπους που θέλουν να διορθώσουν τη ζωή τους και να διορθώσουν και τον εαυτό τους, γεμάτου καλή προδιάθεση χαρισμένη από την στακάτη, ραφιναρισμένη πένα του συγγραφέα. Αυτό το τελευταίο, ευθυνόμενο αναπόφευκτα και για μια, υπέρ το δέον ίσως, ακίνδυνα romcom αίσθηση του έργου, είναι ίδιον της ωριμότητας ενός έργου που βαθμιαία αποστασιοποιείται από φαινόμενα που και το ίδιο έχει περιγράψει καλύτερα από κάθε άλλον. Ο αγορισμός των ανδρών του Χόρνμπι εδώ για παράδειγμα, δεν έχει, σκόπιμα φυσικά, την ακμάζουσα χάρη ενός Κιούζακ ή ενός Γκραντ. Αντίθετα, αφού ηρωίδα είναι μια γυναίκα, που κυριολεκτικά χάνει τη ζωή της εξαιτίας της ανωριμότητας του συντρόφου της, τα αγόρια μοιάζουν από αγαθοί ανόητοι ως καλοπροαίρετοι σε ελεύθερη πτώση. Αμφότεροι, σαν σε ταινία του Χάουαρντ Χοκς, θα σωθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από την ευκαιρία που τους δίνει ένα μεγαλόκαρδο, υπομονετικό θηλυκό, υποταγμένο και κείνο με τη σειρά του σε βασικές αλήθειες της ζωής.
Η Ρόουζ Μπερν βρίσκεται ως επί το πλείστον στο μάτι του τρυφερά νευρωτικού κυκλώνα του έργου, παίρνει μια πολύ ωραία ερμηνευτική στιγμή εκεί που ακούει την ιστορία του Ίθαν Χοκ στη θάλασσα (μεγάλο χάρισμα ο ηθοποιός που ακούει), ο τελευταίος είναι άνετος στα μετά-γκραντζ σώβρακα της μέσης ηλικίας του χαρακτήρα του, ενώ την παράσταση κλέβει ο Κρις Ο’ Ντάουντ στο ρόλο του κολλημένου λάτρη του ξεπεσμένου ροκ σταρ που υποδύεται ο Χοκ. Με όχημα την παράλληλη αυτή ιστορία το έργο κλείνει μελαγχολικά το μάτι στην «συνάντηση με τα είδωλά σου» υπόθεση που απασχολεί κάμποσους, δίνει την πιο βλοσυρή, αλλά και πυκνή, σκηνή του έργου και σε αφήνει, ίσως, με μια γλυκόπικρη επίγευση πως (ακόμα και) ο Χόρνμπι δεν είναι πια ο νεαρός με τα κολλήματα, αλλά ο μεσήλικος με τη σοφία του χρόνου.
