Ο Κορεάτης auteur της περίφημης τριλογίας της εκδίκησης που προκάλεσε χαμό στην Κρουαζέτ το 2003 με το «Oldboy» (Μέγα Βραβείο της Επιτροπής), αφήνει πίσω την αποτυχημένη χολιγουντιανή παρένθεση ονόματι «Stoker» για να προσφέρει με την «Υπηρέτρια» ένα από τα πλέον αξιοπρόσεκτα φιλμ της χρονιάς. Ένα ερωτικό θρίλερ το οποίο διασκευάζει το μυθιστόρημα της Σάρα Γουότερς, «Fingersmith», μεταφέροντάς το από τη Βικτωριανή Αγγλία στην πατρίδα του, τον καιρό όπου η Κορέα ήταν αποικία των Ιαπώνων.
Στο ρόλο αναφοράς του τίτλου φιγουράρει η πρωτοεμφανιζόμενη Κιμ Τάε-Ρι, ως η νεαρή Σούκι η οποία προσλαμβάνεται από έναν απατεώνα (Χα Ζιούνγκ-Γου) για να βρεθεί στη δούλεψη της Ιαπωνέζας αριστοκράτισσας Χιντέκο (Κιμ Μιν-Χι) με σκοπό να τη σαγηνεύσει. Μεταξύ των δύο γυναικών θα γεννηθεί ένα πάθος απρόσμενο, όμως το στοιχείο του αυθεντικού ερωτισμού δεν είναι το μόνο ανατρεπτικό. Μια ιστορία εξαπατήσεων, πάθους, ταξικών αντιπαραθέσεων αλλά και εκδίκησης (μόνιμο σημείο αναφοράς στο σινεμά του Παρκ) εκτυλίσσεται σε τρία κεφάλαια, με το ιστορικό πλαίσιο να τίθεται διακριτικά στο φόντο. Στο πρώτο, η νεαρή υπηρέτρια μας αφηγείται τα γεγονότα, πριν αυτά αναθεωρηθούν καθώς αλλάζει το σημείο αναφοράς.
Το ανεξάντλητο ενδιαφέρον του Παρκ για τις δυσπρόσιτες ζώνες των συναισθημάτων και την περιπλοκότητα των κινήτρων υπογραμμίζεται μέσω της ανακύκλωσης και αναθεώρησης της πλοκής, όπου οι τρεις βασικοί χαρακτήρες ξεδιπλώνονται σε σχέση με τη θέση παρατήρησης. Η αισθητική παίζει ασφαλώς σημαίνοντα ρόλο στο σινεμά του βιρτουόζου Κορεάτη, εν προκειμένω όμως παίρνει αποστάσεις από τον κενό εντυπωσιασμό που χαρακτήρισε το χολιγουντιανό ντεμπούτο του.
Η επιστροφή, έτσι, στην ασφάλεια ενός γνώριμου δημιουργικού πλαισίου θωρακίζει την κορεάτικης παραγωγής «Υπηρέτρια». Εξαντλητική επιμέλεια στο κάδρο, ατμοσφαιρική φωτογραφία και περίτεχνα τράβελινγκ αιχμαλωτίζουν το μάτι σε μία υποβλητική κινηματογραφική περιήγηση στον δομικά ανατρεπτικό κόσμο του πάθους, ενώ το σοκ που πολλοί θα ανέμεναν μένει εκτός κάδρου, παραχωρώντας τη θέση του στο διεγερτικό μυστήριο που εξασφαλίζει ο υποκειμενισμός της αφήγησης και – σπανίως – οι μεταφυσικές νύξεις, οι οποίες προσβλέπουν στην περαιτέρω σκιαγράφηση των δύο ηρωίδων και της φλογερής μεταξύ τους σχέσης.
