Αξιοπερίεργη φάρσα του Μπρούνο Ντιμόν, που βασίζεται στην επιτηδευμένη υπερβολή, την υπέρμετρη θεατρικότητα και το μαύρο χιούμορ, αρκετά μακριά από τις ανάλαφρες γαλλικές κομεντί που προβάλλονται αυτό τον καιρό και πιο κοντά στο τηλεοπτικό «Li'l Quinquin» που έκανε πριν 3 χρόνια και το οποίο πάντρευε την κωμωδία με το μυστήριο. Εδώ, τοποθετεί μια ιστορία στις αρχές του 20ου αιώνα και απορροφά από αυτή την περίοδο τα κωμικά πρότυπα που επικρατούσαν, το slapstick δηλαδή το οποίο και χρησιμοποιεί για τις ταξικές προεκτάσεις του έργου του.
Στην ιστορία, μια πλούσια οικογένεια, οι Βαν Πετεγκέμ καταφθάνει σε θέρετρο για διακοπές στο οποίο ζουν κυρίως ψαράδες, σαν ξεχασμένοι από τον κόσμο, που προσπαθούν να ζήσουν υπηρετώντας τους εύπορους επισκέπτες. Οι Βαν Πετεγκέμ, ενσαρκωμένοι από τον αφρό της γαλλικής ηθοποιίας, αντιπαρατίθενται με μια ντόπια πάμφτωχη οικογένεια που κατηγορείται για μια σειρά μυστηριωδών εξαφανίσεων στην περιοχή και της οποίας ο ένας γιος προσπαθεί να δει τι συμβαίνει για πρώτη φορά έξω από τον κόσμο του όταν ερωτεύεται το κορίτσι από την άλλη, την αριστοκρατική, μεριά. Οι δυο τους μοιάζουν να είναι η φωνή της αισιοδοξίας, ανάμεσα σε γελοίους επισκέπτες, αγριάνθρωπους ντόπιους και γκαφατζήδες αστυνομικούς που προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς γίνεται.
Ο Ντιμόν χρησιμοποιεί το τοπίο του για να φτιάξει μια ταξική κωμωδία και επιστρατεύει όλες τις κωμικές σκηνές του ώστε να εξυπηρετούν αυτό το σκοπό. Βάζει τους σταρ του να κάνουν υπερβολές, να παίζουν χωρίς ίχνος μέτρου και πλάι τους αφήνει τους άγνωστους ηθοποιούς να τους παρατηρούν σαν ατραξιόν. Οι ήρωές του υποκύπτουν συνέχεια σε γκάφες που αν βάλουν τον θεατή στο κλίμα, πιθανά να το διασκεδάσει αρκετά, όμως ο Ντιμόν ξεχνάει κάτι πολύ βασικό. Το χιούμορ που χρησιμοποιεί αναπτύχθηκε μέσα σε ταινίες μικρού μήκους και η επέκτασή του εδώ σε ένα δίωρο φιλμ οδηγεί σύντομα και τον ίδιο στη φλυαρία. Οι όμορφες σκηνές ανάμεσα στους νεαρούς εραστές και η αλλόκοτη ομορφιά του θέρετρου κρατούν πάντως το ενδιαφέρον, με το τελικό αποτέλεσμα να βρίσκεται κάπου στη μέση, ακροβατώντας ανάμεσα σε μια φιλόδοξη, σουρεαλιστική ιδέα και την εικονοπλαστική ικανότητα του δημιουργού του που βρίσκεται πάντα μπροστά στα μάτια μας, όταν το γέλιο κοπάσει.
