Ιταλία, λίγο πριν ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Τονίνο, ένα απλό αγροτόπαιδο, μαθαίνει ότι ένας φίλος του εκτελέστηκε από το καθεστώς μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι. Παρόλο που είναι εντελώς άπειρος και απροετοίμαστος, αποφασίζει να αναλάβει αυτός την ημιτελή αποστολή.
Ο Τονίνο αφήνει πίσω την απλή ζωή του και φτάνει σε έναν οίκο ανοχής στη Ρώμη όπου καταστρώνει σχέδια με τη βοήθεια μιας ιερόδουλης, η οποία επίσης δραστηριοποιείται στο χώρο της αναρχίας. Μέσα σε μια μέρα, ερωτεύεται ένα άλλο κορίτσι του οίκου ανοχής και ζει δύο ευτυχισμένες μέρες μαζί της, πριν έρθει η ώρα της εκτέλεσης του σχεδίου του. Ο έρωτας αυτός, όμως, θα περιπλέξει τα πράγματα.
Γυρισμένο το 1973 και βραβευμένο για την ερμηνεία του Τζιανκάρλο Τζιανίνι στο Φεστιβάλ Καννών, το «Μια Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας» ήταν η ταινία που εκτόξευσε την καριέρα της χαρισματικής Λίνας Βερτμίλερ, που είχε διατελέσει βοηθός του Φεντερίκο Φελίνι στην αρχή της καριέρας της.
Ορκισμένη αναρχική που είχε γεννηθεί στους κύκλους της ιταλικής αριστοκρατίας, φεμινίστρια που όμως συχνά εξαγρίωνε τις ομοϊδεάτισσες της με την απεικόνιση της θηλυκής σεξουαλικότητας, πολιτικοποιημένη δημιουργός που δεν δίσταζε να περάσει το εκλεπτυσμένο σχόλιό της μέσα σε κωμικές ιστορίες, η Λίνα Βερτμίλερ και το έργο της είναι γεμάτο αντιθέσεις. Τελικά η Βερτμίλερ, μία από τις πιο πολιτικοποιημένες φωνές του ευρωπαϊκού σινεμά, έγινε η πρώτη γυναίκα που κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Σκηνοθεσίας για το «Seven Beauties».
Το προοδευτικό, ανατρεπτικό «Μια Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας» είναι ένα ισχυρό μήνυμα για την απειλή του φασισμού ή οποιουδήποτε ολοκληρωτικού καθεστώτος που μιλάει για τη μοίρα όλων αυτών που στάθηκαν αντιμέτωποι σε αυτά. Όντας ένα διαμάντι που ισορροπεί δεξιοτεχνικά ανάμεσα στην πολιτική τραγωδία και την ανατρεπτική κωμωδία αποθεώνει τελικά τον έρωτα ως την απόλυτη δύναμη ζωής.
Η ταινία σίγουρα συμπεριλαμβάνεται στο “τοπ-10” των πιο αγαπημένων ταινιών των θερινών κινηματογράφων την εποχή που μεσουρανούσαν τα αφιερώματα με τρεις αλλαγές την εβδομάδα, με χιλιοπαιγμένες κόπιες των 35mm. Τότε που οι σινεφίλ έβλεπαν και ξανάβλεπαν κλασικά αριστουργήματα και αξεπέραστες κωμωδίες. Η συγκεκριμένη ταινία είχε πολύ συχνά την τιμητική της σε πολλά από τα αυτοκαλούμενα τότε «σινεμά τέχνης».
