Όπως και εμείς πολλές φορές παρατηρούμε, στον περιορισμένο χώρο και χρόνο ενός ταξί και μιας διαδρομής με έναν οδηγό του, πολλά μπορούν να ειπωθούν για τα όσα γίνονται στη σύγχρονη δημόσια ζωή. Ειδικά όταν είναι και ανοιχτό το ραδιόφωνο και συζητιέται το πρώτο θέμα εκείνων των ημερών, η συζήτηση οδηγού και πελάτη μπορεί να ανάψει. Αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές ψάχνει στην ταινία του ο Βούλγαρος Στεφάν Κομαντάρεφ, σε μια ταινία καταγγελίας για τη σημερινή ανομία που κυριαρχεί στη χώρα του.
Στο ξεκίνημα του φιλμ βλέπουμε την ιστορία ενός φουκαρά οδηγού ταξί, ο οποίος ζητά μια χρηματοδότηση από την τράπεζα για να αντιληφθεί ότι χωρίς μίζες δε μπορεί να την έχει. Όταν δέχεται ευθεία επίθεση από τον τραπεζίτη, πάνω στην οργή του τον σκοτώνει και αυτοκτονεί. Τα μέσα της χώρας αρχίζουν το debate γύρω από το ζήτημα και τα ταξί κρατούν ανοιχτό το ραδιόφωνο σε συγκεκριμένους σταθμούς όπου συζητιέται η περίπτωση του συναδέλφου τους. Παράλληλα, οι οδηγοί με τους πελάτες που βλέπουμε, δημιουργούν τις δικές τους υπο-ιστορίες.
Ο Κομαντάρεφ είναι στην περισσότερη ώρα της ταινίας ξεκάθαρος. Η Βουλγαρία για τον ίδιο είναι μια σύγχρονη ζούγκλα όπου επικρατεί ο νόμος του ισχυρού και στο τέλος ο κυνισμός θριαμβεύει πάνω στην οποιαδήποτε κουβέντα για λογική και εγκράτεια. Τα κατάλοιπα της κομμουνιστικής περιόδου, η φτώχεια και η αμορφωσιά που ακολούθησε και η βεβιασμένη είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, έφεραν μια κατάσταση όπου οι όποιες επενδύσεις στο μέλλον συγκεντρώνονται στα χέρια λίγων, με τον λαό της χώρας να προσπαθεί μάταια να δει κάποιες από αυτές να αποκτούν ουσία.
Από τη στιγμή όμως που η ταινία του Κομαντάρεφ ρέπει προς την καταγγελία, δεν έχει καμιά λογική η απόφασή του να ενώσει, έστω και χαλαρά, τις ιστορίες που διηγείται, προσπαθώντας μέσα από μικρές συνδέσεις να εκβιάσει συναισθήματα και καταστάσεις. Το παζλ της χώρας είναι εξ ορισμού πολύ μεγαλύτερο από τον χρόνο που έχει για να το συμπληρώσει και ο ίδιος προσπαθεί, βιαστικά και άκομψα, να κόψει δρόμο ώστε να παρουσιάσει ως κάτι μεγαλύτερο αυτό που πραγματικά κάνει.
