Μόλις λίγες μέρες προτού ξεσπάσει η αιγυπτιακή επανάσταση, η ζωή στο Κάιρο κυλά στους γνώριμους χαοτικούς ρυθμούς της αραβικής μητρόπολης και της ανομίας που ορίζει την κυνική της καθημερινότητα. Ο Νορεντίν, ένας διεφθαρμένος μπάτσος με γερές διασυνδέσεις στον υπόκοσμο, τριγυρίζει στα σοκάκια της πόλης για να εισπράξει την αμοιβή του για τις -αμφιβόλου νομιμότητας- υπηρεσίες που παρέχει. Η ρουτίνα του διακόπτεται όταν αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ένα έγκλημα που έχει λάβει χώρα στο ξενοδοχείο Nile Hilton, εκεί όπου η διάσημη τραγουδίστρια Λαλένα κείτεται νεκρή, τραυματισμένη θανάσιμα στο λαιμό.
Ενώ όλα συνηγορούν πως αδιαμφισβήτητα πρόκειται για δολοφονία, οι Αρχές συνειδητά προωθούν το σενάριο της αυτοκτονίας καθώς τα στοιχεία που έχουν προκύψει εμπλέκουν στο έγκλημα τον Σαφίκ, έναν πλούσιο εργολάβο, μέλος του Κοινοβουλίου και στενό φίλο του Προέδρου της χώρας. Καθώς η εξέγερση εναντίον του Χόσνι Μουμπάρακ ξεκινά και οι συγκρούσεις των πολιτών με τους αστυνομικούς μαίνονται, ο Νορεντίν αποφασίζει για πρώτη φορά στη ζωή του να πολεμήσει για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης, την ίδια στιγμή που η χώρα του βιώνει το τέλος μιας εποχής.
…ένα χορταστικό και ανά στιγμές εντυπωσιακό φιλμ νουάρ…
«Δεν πρόκειται να βρεις δικαιοσύνη εδώ», αυτή είναι η ατάκα που προειδοποιεί το Νορεντίν για όσα πρόκειται να συμβούν στο «Κάιρο Εμπιστευτικό», ένα τσιτάτο που φέρνει στο μυαλό το «Ξέχνα το Τζέικ, εδώ είναι Τσάιναταουν», συνοψίζοντας σε μία φράση την ματαιότητα κάθε προσπάθειας για πραγματική αλλαγή σε αυτή την καταραμένη πόλη. Βασισμένος σε αληθινή ιστορία, ο αιγυπτιακής καταγωγής Σουηδός, Ταρίκ Σαλέχ, γράφει και σκηνοθετεί ένα μοντέρνο νουάρ, το οποίο πιστό στις κλασσικές ταινίες του είδους διαθέτει έναν αρχετυπικό αντι-ήρωα με πυγμή αλλά και τρανταχτές αδυναμίες και φανερές εσωτερικές συγκρούσεις, οι οποίες και τον καθιστούν ελκυστικό. Αποτυπώνοντας έναν κόσμο στον οποίο κανείς δεν είναι εντελώς αθώος και ένα σύστημα μέσα στο οποίο η επιβίωση επιβάλει κάθε είδους ηθικές εκπτώσεις, ο Σαλέχ δεν φοβάται να βρομίσει τα κάδρα του για να ενσωματώσει στην ταινία του την δυσωδία και την παρακμή μια κοινωνίας που βρίσκεται υπό κατάρρευση.
Το «Κάιρο Εμπιστευτικό» μπορεί να μην διαθέτει τις αλλεπάλληλες ανατροπές στην πλοκή που συνήθως μπουστάρουν την δραματουργία στις ταινίες του είδους και απ’ την αρχή καθιστά κατανοητό ότι κινείται μακριά από την λογική ενός whodunnit φιλμ μυστηρίου. Αντίθετα, εμπιστεύεται την κλιμάκωση της ιστορίας του στους διαφορετικούς χαρακτήρες που ακολουθεί και στους προσωπικούς τους αγώνες, μόνο που ανά στιγμές πλατειάζει σε τέτοιο βαθμό με συνέπεια να γίνεται υποτονικό παρά την ένταση που επιμελώς έχει καλλιεργήσει στο πρώτο του μισό. Όταν τα γεγονότα της πλατείας Ταχρίρ έχουν πια πυροδοτήσει την επανάσταση, τότε το προσωπικό δράμα του Νορεντίν και των υπόλοιπων ηρώων κορυφώνεται, σε έναν παραλληλισμό σχετικά προφανή με αποτέλεσμα το «Κάιρο Εμπιστευτικό» να παραμένει ένα χορταστικό και ανά στιγμές εντυπωσιακό φιλμ νουάρ το οποίο απλά δεν καταφέρνει να εξερευνήσει πλήρως τις δυνατότητές που του προσφέρει η ιστορία του.
