Με αφορμή την επέτειο των 70 χρόνων από την Σφαγή των Καλαβρύτων τον Δεκέμβριο του 1943, ο Ηλίας Γιαννακάκης (με πολυετή εμπειρία στο, ιστορικό και όχι μόνο, ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία – «Χαρά», «Αλεμάγια») αναλαμβάνει να καταγράψει κινηματογραφικά τα φρικτά γεγονότα της 13ης Δεκεμβρίου του 1943 αλλά και τα ακόμη ανοιχτά τραύματα του τόπου, των επιζώντων και των απογόνων.
Οι μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων, ορισμένοι από τους οποίους σώθηκαν από ανέλπιστη παρέμβαση της τύχης, συνθέτουν ένα λιτό αλλά σοκαριστικό μωσαϊκό ιστοριών, αναμνήσεων και τραυμάτων, το οποίο αναβιώνει με ενίοτε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες την ισοπέδωση του χωριού.
Παρά την συναισθηματική φόρτιση που διέπει την αφήγησή του, ο Γιαννακάκης δεν παραλείπει το ιστορικό πλαίσιο, σε μια προσπάθεια να θίξει αναπάντητα ακόμη (και καθώς φαίνεται για πάντα) ερωτήματα σχετικά με την ευθύνη των Ελλήνων ανταρτών (η εκτέλεση Γερμανών αιχμαλώτων ήταν η αφορμή για την σφαγή).
Χωρίς να μπαίνει σε ευθείς παραλληλισμούς με την σημερινή πολιτική κατάσταση των Καλαβρύτων, όπως έκανε ο Στέλιος Κούλογλου στο «Νεοναζί: Το Ολοκαύτωμα της Μνήμης», παρά μόνο στα τελευταία λεπτά της, η μεγάλης εκπαιδευτικής αξίας ταινία παρόλ' αυτά θίγει αποτελεσματικά το σήμερα: από τη μια, όταν η αφήγηση του Γιαννακάκη μιλά εύστοχα για τη «λήθη ως ανάχωμα στη θλίψη» και, από την άλλη, όταν οι πρωταγωνιστές και επιζώντες απαντούν με συγκλονιστική ειλικρίνεια στην ερώτηση «Έχετε συγχωρέσει τους Γερμανούς;».
