Το βιβλίο του Ντέιβιντ Λέβιθαν, στο οποίο βασίζεται η ταινία, ήταν μια από τις καλύτερες περιπτώσεις του τυφώνα των young adult μυθιστορημάτων που κατέκλυσαν τα ράφια την τελευταία δεκαετία, καθώς χειρίστηκε το απίθανο της υπόθεσής του με ευαισθησία και χιούμορ, αποσπώντας κυρίως καλές κριτικές από τους αυστηρούς βιβλιοκριτικούς. Ήρωας του βιβλίου είναι το Α, ένα πνεύμα χωρίς φύλο που κάθε 24 ώρες μπαίνει στο σώμα ενός διαφορετικού έφηβου, ο οποίος δε θυμάται μετά σχεδόν τίποτα από την ημέρα που πέρασε. Το πνεύμα αυτό έχει 2 επιλογές, να διαλύσει ή να φτιάξει ζωές καθώς η καθημερινή αλλαγή είναι αέναη και δεν υπάρχει ελπίδα για κάτι άλλο.
Όλα αλλάζουν όταν μπαίνει στο σώμα ενός μάλλον αναίσθητου μαθητή λυκείου αλλά ερωτεύεται την κοπέλα του. Αποφασίζει να της πει τί ακριβώς συμβαίνει και καταφέρνει να την πείσει για την ορθότητα των λεγόμενών του, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν μια ιδιότυπη σχέση που προφανώς γκρεμίζει οτιδήποτε συμβατικό στο μυαλό της κοπέλας ως τότε. Όλα αυτά περιγράφονται στο βιβλίο από τη μεριά του πνεύματος με μερικές ευφάνταστες περιγραφές της εμπειρίας που βιώνει που εξυπηρετούν πολύ την ιστορία. Δυστυχώς, η ταινία παρουσιάζει την ιστορία από την σκοπιά της κοπέλας, πετώντας το εύρημα στους safe μηχανισμούς μιας teen ρομαντικής ταινίας.
Η κοπέλα λοιπόν αφού σοκάρεται με όσα ακούει, βιώνει τη δική της αλλαγή. Τα νοήματα που προκύπτουν είναι προφανή και εύπεπτα, μια αφελής συμβουλή πως πίσω από κάθε σώμα, ανεξαρτήτως φύλου και φυλής, υπάρχει ένα πνεύμα και αυτό είναι που εγείρει τις αισθήσεις και προκαλεί τα συναισθήματα. Μέσα σε διάστημα λοιπόν ημερών, η ηρωίδα μετατρέπεται, από ένα επιφανειακό και αναίσθητο κορίτσι, σε μια συνειδητοποιημένη νέα που σώζει ζωές, βλέπει το καλό πίσω από τον καθέναν και γίνεται γέφυρα ώστε να τα ξαναβρούν οι γονείς της.
Σε όλο αυτό προσθέστε το μόνιμο άγχος της ταινίας να δείχνει politically correct, ανάλογα με τα σώματα που επισκέπτεται το Α, που μαζί με τον αναμενόμενο διδακτισμό δίνουν ένα φιλμ που αρνείται να πάρει έστω και ένα μικρό κομμάτι από τα ρίσκα που παίρνουν οι ήρωές τους, αναλώνοντας κλισέ ρομαντικών ταινιών ενώ θα μπορούσε να εξερευνήσει πιο εφευρετικές αφηγηματικές λύσεις.
