Mπορείς να υποστηρίξεις ότι το σινεμά είναι νέα τέχνη σε σχέση με άλλες, η αλήθεια όμως είναι πως μετράει ήδη έναν αιώνα ζωής και κάτι παραπάνω. Έτσι κατά κάποιο τρόπο έχει κερδίσει το δικαίωμα του στην αυτοαναφορά, στο διακινηματογραφικό παιχνίδι, αν θέλεις. Το θέμα είναι τί εξυπηρετεί αυτό και, ακόμα κι αν είναι αυτοσκοπός, ο τρόπος με τον οποίο «παίζεται».
Στο «Logan» πριν από μια εβδομάδα ο Τζέιμς Μάνγκολντ αναφέρεται ευθέως στον «Shane», πέρα όμως από το σινεφιλικό κλείσιμο του ματιού εντοπίζει τις κοινές θεματικές ανάμεσα στις δύο ταινίες και με έναν έξυπνο τρόπο εντάσσει την ταινία του Τζορτζ Στίβενς μέσα στην δραματουργία. Στο «Κονγκ: Η Νήσος του Κρανίου» ο Τζόρνταν Βογκτ-Ρομπερτς αναφέρεται διαρκώς σε ταινίες όπως το «Αποκάλυψη Τώρα» ( και την «Καρδιά του Σκότους» του Κόνραντ, όπου βασίστηκε) και το «Platoon», αλλά σου δίνει την αίσθηση κάποιου που μαγεύτηκε από τις εικόνες και τις χρησιμοποιεί δίχως να εξετάσει τί σημαίνουν, απλά επειδή δείχνουν ωραίες.
Η «άστοχη» σινεφιλία είναι μόνο ένα μέρος του προβλήματος σε αυτό το τρομερά θορυβώδες monster movie που αδιαφορεί παντελώς να αναπτύξει έστω κι ένα υποτυπώδες ανθρώπινο δράμα, καταπατά την εσωτερική λογική του και φλερτάρει με τα όρια του κακού γούστου. Τέτοια αφηγηματική σύγχυση δε, είχαμε να δούμε σε υπερπαραγωγή από την εποχή του «The Last Airbender». Η τελική μονομαχία ανάμεσα στον Κινγκ Κονγκ και την Μητέρα των Σαυρών αποζημιώνει κάπως τον φαν του είδους, ο ψηφιακός σχεδιασμός της πανίδας του νησιού είναι αξιοθαύμαστος, τώρα αν αυτό αρκεί, μάλλον είναι ζήτημα προσδοκιών και διάθεσης.
Φαντάζομαι πως η ταινία λειτουργεί πιο αποτελεσματικά στα πλαίσια μεταμεσονύκτιας προβολής, μπορώ να φανταστώ επίσης κάποιον μετά από χρόνια να ισχυρίζεται πως πρόκειται περί παρεξηγημένου camp αριστουργήματος -για κάθε ταινία θα βρεθεί ένας τέτοιος, είναι κι αυτό μέρος της μαγείας του παιχνιδιού-, φοβάμαι όμως πως το μέγεθος και το κόστος της παραγωγής κάνει την ταινία να απέχει πολύ από την αθωότητα ανάλογων, «φθηνών» εγχειρημάτων.
