Μπαίνοντας πρόωρα σε εμμηνόπαυση, η Άνε, 40άρα υπάλληλος εργοταξίου, νιώθει όλο και πιο εγκλωβισμένη στον ψυχρό της γάμο, μέχρι που αρχίζει να λαμβάνει λουλούδια με ανώνυμο αποστολέα. Η Λούρδη, σύζυγος του Μπενιάτ, εργάτη στο ίδιο γιαπί, έχει τα δικά της θέματα στον γάμο της ελέω της αυταρχικής πεθεράς της, Τέρε.
Οι πορείες των δυο άγνωστων μεταξύ τους γυναικών θα διασταυρωθούν, μαζί με εκείνη της Τέρε, μετά το θάνατο του Μπενιάτ σε τροχαίο και την απόφαση της Άνε, που έχει πειστεί πως ο άγνωστος θαυμαστής της ήταν ο μακαρίτης, να ανανεώνει τακτικά τα λουλούδια στον τάφο του.
Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό στη μετά θάνατον επιβίωση της ψυχής όπως το θέλουν θεολόγοι και θεολογίζοντες, μας λένε στην πανέμορφη ταινία τους οι Βάσκοι Τζον Γαράνιο και Χοσέ Μαρί Γενάγα. Η ψυχή ναι μεν επιβιώνει, όμως μονάχα μέσα από τα ίχνη που αφήνει ο αποδημών στο περιβάλλον του.
Εν προκειμένω, το περιβάλλον είναι και στενό (σύζυγος και συγγενείς) και μακρινό (συνάδελφος), πάντως τα ίχνη («προσωποποιημένα» σε άνθη) λειτουργούν το ίδιο θεραπευτικά και στα δύο.
Κι αν η θεραπευτική διαδικασία, δηλαδή η πορεία από τη μοναξιά και την απομόνωση στην κοινωνικοποίηση και τη συμφιλίωση, ξεδιπλώνεται με μια διακριτικότητα επίμονη που κινδυνεύει να εκληφθεί και ως κλινικότητα, είναι γιατί οι δυο δημιουργοί σοφά αποφεύγουν να «ρομαντικοποιήσουν» τούτη την παράδοξη ιστορία ανεκπλήρωτης αγάπης όπως θα έκανε ένα τυπικό χολιγουντιανό μελό.
