Από τις περιπτώσεις που σε προκαλεί να πιστέψεις στη μοίρα και τα τερτίπια της, το «Lucky» έμελλε να είναι το ιδανικό κύκνειο άσμα για τον Χάρι Ντιν Στάντον, τον εμβληματικό πρωταγωνιστή του «Παρίσι, Τέξας» που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών στις 16 Σεπτεμβρίου, μερικούς μόνο μήνες έπειτα από την πρεμιέρα του τελευταίου του φιλμ στο φεστιβάλ του SXSW.
Γιατί, όσο να πει κανείς, όποια συγκυρία και αν γέννησε το «Lucky», το σκηνοθετικό ντεμπούτο του γνωστού ηθοποιού Τζον Κάρολ Λιντς (σ.σ. ο «Zodiac» του Φίντσερ) ήταν λες και προέκυψε προκειμένου να εορταστούν με τον πλέον κατάλληλο τρόπο οι τίτλοι τέλους ενός από τους θρυλικότερους καρατερίστες που έβγαλε ποτέ το Χόλιγουντ. Στο πλευρό του οποίου μάλιστα ήρθε να πρωταγωνιστήσει κοτζάμ Ντέιβιντ Λιντς, παίζοντας λίγο πολύ τον εαυτό του ως πραγματικός παλιόφιλος του «Λάκι» Χάρι Ντιν Στάντον.
Έχοντας για οδηγό έναν χαρισματικό πρωταγωνιστή που επανανοηματοδοτεί τον όρο «ερμηνεία ζωής»…
Όχι τυχαία, ο Τζον Κάρολ Λιντς είχε εξαρχής αυτό για σκοπό: να κάνει μια ταινία που να γιορτάζει ανοιχτόκαρδα τη ζωή και το έργο του Στάντον (εδώ μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για αυτόν). Άλλωστε ο Λόγκαν Σπαρκς, συν-σεναριογράφος της ταινίας, είχε ήδη φροντίσει να φτιάξει την ιστορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του καλού του φίλου. Όσο για τον ίδιο τον Στάντον, υποδύεται έναν 90άχρονο άθεο που ζει σε μια μικρή πόλη, αγκαλιασμένη από την αμερικανική έρημο. Νιώθοντας το τέλος να πλησιάζει, ο Λάκι ζει στωικά την κάθε του μέρα, σαν ένα πνευματικό ταξίδι αυτογνωσίας που διανύεται λεπτό το λεπτό. Μια διαδρομή που τον φέρνει συνεχώς από τα ίδια στέκια, το diner που περνάει κάθε πρωί, τον γιατρό ο οποίος γνωρίζει από πρώτο χέρι τα χούγια του, ή το μπαρ όπου συναντά τους διάφορους, εκκεντρικούς παλιόφιλους, όλοι τους απορροφημένοι, από τη δική τους σκοπιά και λόξα, στον κοινό τους μικρόκοσμο.
Έχοντας για οδηγό έναν χαρισματικό πρωταγωνιστή που επανανοηματοδοτεί τον όρο «ερμηνεία ζωής», το «Lucky» γίνεται ένα μικρό, απολαυστικό έπος, στα χειροποίητα μέτρα του οποίου αποστάζεται η ταπεινή σοφία που συνοψίζει το υποκειμενικό αυτό ταξίδι που λέμε ζωή. Μακριά από κάθε επιτήδευση και με απόλυτη αισθητική συνοχή από πλευράς Τζον Κάρολ Λιντς, η τελευταία κινηματογραφική παράσταση του Στάντον που τον πρόλαβε εν ζωή, στοχάζεται με παιχνιδιάρικα νιχιλιστική διάθεση και σαρδόνιο χιούμορ πάνω στη φιλία, τη θνητότητα, καθώς επίσης τα λεπτά όρια μεταξύ της μοναξιάς και της συναισθηματικής ερημιάς.
Ειδική μνεία αξίζει όχι μόνο στη φευγάτη όσο και σπάνια παρουσία του Ντέιβιντ Λιντς μπροστά από την κάμερα, αλλά και στη φωτογραφία του Τιμ Σούρστεντ («Little Miss Sunshine»), η οποία κλείνει πονηρά το μάτι σε ορισμένους από τους σημαντικότερους σταθμούς της αχανούς φιλμογραφίας του Στάντον. Και είναι ευτύχημα που ένα φιλμ σαν το «Lucky», που αγαπιέται τόσο απλά και ανεπιτήδευτα, έρχεται να κλείσει επάξια μια μυθική διαδρομή εκατοντάδων ταινιών και αλησμόνητων κινηματογραφικών στιγμών.
