«Επαγγελματίας» παίκτης του πόκερ δοκιμάζει να ξεχρεώσει, να κερδίσει τουρνουά χαρτοπαιξίας στο Λας Βέγκας, να θεραπεύσει παλιές και καινούργιες σχέσεις και να πατάξει προσωπικούς δαίμονες… ταυτόχρονα. Δεν το χωρά ο νους σου.
Οχι πως βρέθηκε κάποιος να εμπιστευτεί στη χαζοχαρούμενα γλυκιά, κατά λάθος χαμογελαστή Ντρου έναν καταλυτικό δραματικό ρόλο, χωρίς έστω να τιθασεύσει το νιαούρισμα του λόγου της ή τις ακατάστατες κινήσεις του στόματός της. Ούτε τι δουλειά έχουν όλα αυτά, το άσκοπο και συνάμα προβλέψιμο πήγαινε έλα από χαμένο στοίχημα σε χαμένο στοίχημα, από καυγά σε συμφιλίωση και το αντίστροφο, από ατάκες «fast food μάθημα ζωής» σε «φαστφουντάδικο» – τόπο γρήγορου ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Ενώ στο μεταξύ, αναξιοποίητα μένουν ερμηνευτικά ταλέντα σαν τους Μπάνα (τα κάλλη του οποίου είναι ο μοναδικός λόγος για να μείνουν… ξύπνιες οι γυναίκες θεατές) και Ντιβάλ. Ούτε αναρωτιέσαι γιατί δύο άνθρωποι ξόδεψαν χρόνο και φαιά ουσία (και δη, από τις αποθήκες καθόλου ευκαταφρόνητων δημιουργικών μυαλών – υπεύθυνων μεταξύ άλλων για τα «Τhe Ιnsider» και «Λος Αντζελες: Εμπιστευτικό») για να γράψουν ένα αδιανόητα βαρετό, αδιάφορο σενάριο. Οχι. Αυτό που δεν χωρά ο νους είναι πως κάποιοι άλλοι διάβασαν το εν λόγω σενάριο και δέχτηκαν να το χρηματοδοτήσουν για να γίνει ταινία. Πάσο και πάλι πάσο!
ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
