Ξεκινώντας από την Κούβα σε μια εναρκτήρια σκηνή αλά Τζέιμς Μποντ, με τη λογική δηλαδή της επίδειξης πριν προχωρήσουμε στο κανονικό φιλμ, το νέο επεισόδιο του σπιντάτου franchise δείχνει να συνεχίζει στην ακμή της καμπυλωτής πορείας του, αφού μετά τις δυο πρώτες πετυχημένες ταινίες ακολούθησαν διάφορα πειράματα με άλλους ηθοποιούς χωρίς εμπορικό αντίκρυσμα. Τώρα φαίνεται να βρίσκεται στο πιο άνετο σημείο της, ωφελημένη και από τον θάνατο του Γουόκερ που έδωσε και ένα πρόσθετο συναισθηματικό βάρος στους οπαδούς της.
Με ξεκάθαρο μήνυμα την ιερότητα της έννοιας «οικογένεια», που φαίνεται να προδίδει ο Βιν Ντίζελ μέχρι να αντιληφθούμε σχετικά σύντομα τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό, η ταινία πορεύεται με μια σειρά εντυπωσιακών σκηνών σαν ξεχωριστές ταινίες μικρού μήκους ή ακόμη καλύτερα σαν διαφορετικές πίστες ενός παιχνιδιού. Ενδιάμεσα υπάρχει μια συναισθηματική φόρτιση για τις πράξεις του Ντίζελ όμως δύσκολα μπορείς να τις πάρεις στα σοβαρά και μάλλον αυτό ανήκει στα υπέρ του φιλμ. Βλέπετε, είτε παρακολουθούμε το όγδοο ή το εικοστό όγδοο μέρος της σειράς δεν έχει και πολύ σημασία από θέμα πλοκής, ο σκοπός είναι η ψυχαγωγία που βγάζουν τα κυνηγητά και οι ατακαδόροι ήρωες που φαίνεται να διασκεδάζουν την όλη κατάσταση περισσότερο από όλους. Highlight αυτής της κατάστασης και βραβείο απιθανότητας μέσα στα πολλά απίθανα που συμβαίνουν, μια βροχή αυτοκινήτων που πέφτουν τηλεκατευθυνόμενα από την κορυφή ενός ουρανοξύστη και διαλύουν τη Νέα Υόρκη, αλλά και μέρη της τελικής σεκάνς με ταυτόχρονη δράση σε αέρα, έδαφος και τον βυθό της θάλασσας.
Η Σαρλίζ Θερόν δε προσφέρει και πολλά ως η «κακιά» της υπόθεσης, μάλλον υπερβάλλει λίγο σε αντίθεση με τα μέλη της παρέας που νοιώθουν σαν το σπίτι τους, ο Ντίζελ είναι ελαφρώς γελοίος σε έναν πιο δραματικό ρόλο, ο Στέιθαμ σκέτη απόλαυση σπάζοντας τα νεύρα του Ντουέιν Τζόνσον και η Έλεν Μίρεν το κερασάκι μιας τούρτας που ακόμη και αν δεν είναι η αγαπημένη σου γεύση, είναι δύσκολο να μην τη δοκιμάσεις έστω και λίγο.
