Με πρεμιέρα στο προ διετίας διαγωνιστικό πρόγραμμα του φεστιβάλ Βερολίνου, η ιστορία επικεντρώνεται στο κατα πόσο είναι έτοιμος ένας 10χρονος πρόσφυγας να επωμιστεί το βάρος μιας απώλειας και την ευθύνη μιας πραγματικότητας, που μοιάζει θολωμένη.
Θεωρώντας τον νεκρό πατέρα του, ήρωα πολέμου, αρνείται, και με το ίδιο πείσμα ψάχνει οποιαδήποτε λεπτομέρεια για εκείνον. Αυτό είναι το εύρημα που θα τον «ενώσει» με έναν άνδρα που θα εμφανιστεί για να χαλαρώσει τις ισορροπίες που κρατά ο 10χρονος Ραμαζάν με την οικογένειά του.
Ο άνδρας αυτός θα παίξει τον αναγκαστικό ρόλο της απειλής, που είναι ικανός να διαταράξει την σχέση με την μητέρα του. Η σχέση του μικρού ήρωα με την μητέρα του, που στον βαθμό που την έχει αντικαταστήσει με την μορφή του πατέρα του τον «κατατρώει», είναι μια σχέση φροντίδας, μα μέσα σε μια σύμβαση ανοχής.
Μιλώντας χωρίς κρυμμένα σύμβολα, η ταινία μπολιάζει ένα βαθιά τρυφερό παραμύθι μιας ετεροχρονισμένης ενηλικίωσης μέσα σε ένα σκονισμένο περιβάλλον που οι μεγάλοι ακολουθούν τα λόγια των μικρών.
Φανερώνοντας εξ αρχής τις προθέσεις της, η Μορτζάι αφηγείται την ιστορία περιφέροντας τα γεγονότα γύρω από τον μικρό πρωταγωνιστή (έναν έξοχο Ραμαζάν Μινκαίλοφ, που μένει όντως στη συνοικία Macondo της Βιέννης και δεν πρόκειται για ηθοποιό), και με αυτό τον τρόπο στήνει γύρω του ένα εικονοστάσι με αγιογραφίες: της μητέρας του, του απόντα πατέρα του, των δυο αδερφών του, και ενός άνδρα που μοιάζει να θέλει να πάρει μια θέση σε αυτή τη σύμβαση.
Με ήρεμη κινηματογραφική διάθεση, το φιλμ μιλάει πολιτικά, καταφέρνει να βγάλει από το λεξιλόγιό του «δύσκολες» λέξεις και καταλήγει να γίνει τόσο ρεαλιστικό, που φαίνεται πως απλά καταγράφει τα γεγονότα, λες και η κάμερά της Μορτζάι απλά παρακολουθεί την εν λόγω συνοικία, χωρίς να ακολουθεί ένα ήδη δομημένο σενάριο.
