Πριν από δέκα χρόνια, η τεράστια θεατρική επιτυχία του μιούζικαλ «Mamma Mia!» εξαργύρωσε την παγκόσμια δημοφιλία της με μία κινηματογραφική μεταφορά που είχε λαμπερά ονόματα στο καστ, αυθεντική εικόνα και αίσθηση ελληνικού καλοκαιριού με γυρίσματα σε Σκόπελο, Σκιάθο, Πήλιο, και φυσικά το μελωδικό σθένος και την αφηγηματική αρωγή των τραγουδιών των ΑΒΒΑ. Ξέφρενη, ανάλαφρη και διασκεδαστική μέσα στον χαβαλέ της, η διασκευή του μιούζικαλ χόρεψε στους ρυθμούς των Μπένι Άντερσον, Μπγιορν Ούλβιους, και μετά από μια δεκαετία αποφάσισε να ξαναπατήσει play. Ας κάνουμε λοιπόν, μία παύση.
Στη νέα ταινία, η Ντόνα (Μέριλ Στριπ) έχει πεθάνει και η κόρη της Σόφι (Αμάντα Σέιφριντ) επωμίζεται το βάρος της οικογενειακής επιχείρησης, μιας πανσιόν που φιλοδοξεί να γίνει τουριστικός προορισμός. Ανάμεσα στις υποχρεώσεις των εγκαινίων και την κρίση στο γάμο της με τον Σκάι (Ντόμινικ Κούπερ), η Σόφι μαθαίνει πως είναι έγκυος, ενώ ταυτόχρονα ξεδιπλώνει το παρελθόν της μητέρας της (την υποδύεται η νεαρή Λίλι – «Σταχτοπούτα» – Τζέιμς).
Το πρόβλημα του «Mamma Mia!» είναι πως παρά την καλοκαιρινή του ευφορία, χάνεται ξανά σε μία ανέμπνευστη μουσικοχορευτική αναπαράσταση των τραγουδιών των ABBA.
Το «Mamma Mia!» επιστρέφει σαν μία καλοκαιρινή καρτ-ποστάλ και κάνει σαφές τις προθέσεις του ήδη από τον τίτλο, σερβίροντας ένα προφανές «Here We Go Again». Με βασικό θέμα την οικογενειακή διαδοχή, τη σχέση μητέρας-κόρης και τις ερωτικές χίμαιρες των καλοκαιρινών υποσχέσεων, όλα τα επιμέρους συστατικά του μιούζικαλ φέρουν τη σφραγίδα μιας προκάτ συνταγής. Ακόμα και η ανασύσταση του ελληνικού νησιού Kalokairi σε Κροατία και Ην. Βασίλειο, ενισχύει την παραπάνω εντύπωση, μολονότι δεν είναι ευθύνη της παραγωγής, αλλά χαμένη ευκαιρία της χώρας μας (τελευταία υπάρχει πρόθεση αλλαγής, αλλά απαιτείται σωστός σχεδιασμός και πολιτική βούληση).
Παρά την εμπλοκή της εμπνευσμένης δημιουργικής πένας του Ρίτσαρντ Κέρτις (σκηνοθέτη των «Αγάπη είναι…», «Όσα Φέρνει ο Χρόνος» και σεναριογράφου των «Τέσσερις Γάμοι και μία Κηδεία», «Μια Βραδιά στο Νόττινγκ Χιλ»), το σίκουελ φαίνεται πως αυτο-περιορίζεται σε «μία απ’ όλα» παράθεση τραγουδιών που έχουν δεδομένα εκπαιδευμένο κοινό, μία ιστορία που έχει επίσης δεδομένη κατάληξη και εκπλήξεις που έχει ήδη προδώσει το προωθητικό υλικο. Γιατί ναι μεν η μουσική συνάντηση δυο θρύλων όπως η Σερ και οι ABBA είναι σημαίνουσας ποπ αξίας, αλλά «γράφει» στο φακό εξαιρετικά βεβιασμένη.
Το πρόβλημα του «Mamma Mia!» είναι πως παρά την καλοκαιρινή του ευφορία, χάνεται ξανά σε μία ανέμπνευστη μουσικοχορευτική αναπαράσταση των τραγουδιών των ABBA. Για παράδειγμα το νούμερο του «Waterloo» είναι όλα όσα μπορείτε να σκεφτείτε/φανταστείτε ακούγοντας απλά τους στίχους: η σκηνή τοποθετείται σε γαλλικό μπιστρό, με σερβιτόρους ντυμένους Ναπολέοντες και χορευτικά που περιλαμβάνουν μπαγκέτες. Μπορεί να είναι αμετανόητος κιτς αυτοσαρκασμός, μπορεί και μηδαμινή διάθεση για κάτι περισσότερο. Επίσης οι αμφιλεγόμενες φωνητικές ερμηνείες της πρώτης ταινίας επιστρέφουν (ποιος μπορεί να ξεχάσει την τραγική απόδοση του Πιρς Μπρόσναν;) και το νέο καστ δεν προσθέτει πόντους στο τραγούδι, παρά μόνο στη φωτογένεια της ταινίας. Μοναδικές εξαιρέσεις η Αμάντα Σέιφριντ, με κελαριστή ευαισθησία που έχει μιούζικαλ εμπειρία, και η Λίλι Τζέιμς, που δίνει ευπροσήγορη, θετική ενέργεια στην ταινία ως νεαρή Ντόνα.
Με την Μέριλ Στριπ απούσα (η παρουσία της περιορίζεται σε μία σκηνή), το «Mamma Mia! Here We Go Again», θα ικανοποιήσει το πιστό κοινό της θεατρικής παράστασης και όσους διασκέδασαν με την πρώτη του κινηματογραφική εξόρμηση. Η προσχηματική πλοκή του δίνει άλλωστε αφορμή για να ακουστούν μερικές από τις καλύτερες ποπ συνθέσεις που έχουν γραφτεί. Τα σουξέ «Mamma Mia», «Dancing Queen», «I Have A Dream» επιστρέφουν, το «Waterloo» και «Fernando» αποτελούν τις μεγάλες σκηνές και αρκετά τραγούδια εξυπηρετούν την ιστορία της ταινίας χωρίς να είναι απαραίτητα τα πιο γνωστά του καταλόγου των ABBA («The Day Before You Came», «Andante, Andante»). Απλά μετά το τέλος της ταινίας σκέφτεσαι πως θα μπορούσες κάλλιστα να είχες πατήσει play σε ένα Best of των ABBA.
