Υπό τους ήχους των θρυλικών King Crimson και συγκεκριμένα του «Starless», του τραγουδιού που ολοκληρώνει εμφατικά το αριστουργηματικό τους δίσκο «Red» (1974), ο Πάνος Κοσμάτος μας εισάγει στο «Mandy» και σε έναν κόσμο προσεγμένο μέχρι λεπτομέρειας, μια λεπτοδουλειά φιλτραρισμένη μέσα από τις μουσικές, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές του σκηνοθέτη της. Το χέβι μέταλ είναι παρόν, οι λάτρεις της λογοτεχνίας της φαντασίας θα βρουν εδώ ένα κομμάτι τους, όπως επίσης και όσοι μεγάλωσαν συντροφιά με βιντεοκασέτες ή θαυμάζοντας ταινίες του Ντάριο Αρτζέντο.
Βρισκόμαστε στο 1983, στις παρυφές των βουνών της Σκιάς εκεί όπου ο Ρεντ Μίλερ (Νίκολας Κέιτζ) και η Μάντι Μπλουμ (Άντρεα Ραϊσμπορόου) περνούν ήρεμα τις μέρες τους σε μια καμπίνα στο δάσος, απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Ρεντ εργάζεται ως ξυλοκόπος ενώ η Μάντυ είναι μια πωλήτρια που στον ελεύθερο χρόνο της ζωγραφίζει φιγούρες από τα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας που λατρεύει. Όλα, όμως, αλλάζουν όταν ο επικεφαλής μιας αποκρυφιστικής αίρεσης, η οποία ονομάζεται τα «Παιδιά της Νέας Αυγής», αποφασίζει ότι χρειάζεται επειγόντως την Μάντι. Μια μοχθηρή συμμορία απόκοσμων μηχανόβιων επιτίθεται στο σπίτι του ζευγαριού, αιχμαλωτίζει τη νεαρή γυναίκα και το αρρωστημένο τελετουργικό που ακολουθεί έχει την πιο δυσοίωνη κατάληξη. Μετά το συμβάν, ό,τι έχει απομείνει στον Ρεντ είναι η πιο άγρια δίψα για εκδίκηση και το φονικότερο όπλο όλων: η οργή αυτού που έχει μόλις χάσει τα πάντα.
Το ρεβανσιστικό και αιματηρό κρεσέντο βίας που ακολουθεί είναι άκρως απολαυστικό και απογειώνεται από την ντελιριακή ερμηνεία του Νίκολας Κέιτζ.
Σε ένα ελκυστικά απόκοσμο πρώτο μέρος, το «Mandy» παίρνει όσο χρόνο χρειάζεται για να σκιαγραφηθούν οι χαρακτήρες, να αναδείχθει επαρκώς ο ιδιαίτερος δεσμός μεταξύ του ζευγαριού, στήνοντας παράλληλα τις βάσεις για όσα εξωφρενικά συμβαίνουν στη συνέχεια. Νιώθεις ότι παρακολουθείς μια ταινία τρόμου βουτηγμένη σε ψυχοτρόπα καθώς δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από τα υπέροχα κορεσμένα χρώματα του φωτογράφου Μπέντζαμιν Λεμπ την ίδια ώρα που τα εθιστικά συνθεσάιζερ του πρόωρα χαμένου Γιόχαν Γιόχανσον προσθέτουν ένα ακόμα στρώμα στην ήδη υπάρχουσα αποπνικτική ατμόσφαιρα.
Στο δεύτερο μέρος, έχει έρθει απλά η ώρα της εκδίκησης. Και παρότι η εξέλιξη της πλοκής είναι η αναμενόμενη, το ρεβανσιστικό και αιματηρό κρεσέντο βίας που ακολουθεί είναι άκρως απολαυστικό και απογειώνεται από την ντελιριακή ερμηνεία του Νίκολας Κέιτζ. Το «Mandy» δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς τον Αμερικανό ηθοποιό και ιδιαίτερα χωρίς την κινηματογραφική χημεία που φαίνεται ότι ανέπτυξαν με τον Κοσμάτο, έναν δημιουργό που είναι φανερό πως γνωρίζει ακριβώς με ποιόν τρόπο να εκμεταλλευτεί προς όφελος της ταινίας το υποκριτικό ταλέντο του πρωταγωνιστή του. Ο Κέιτζ μοιάζει εδώ να παίρνει την δική του εκδίκηση από όσους τον αμφισβητούν, διατηρώντας απαράμιλλη ισορροπία σε έναν υψηλών εντάσεων ρόλο την ίδια στιγμή που η (μέτα) ερμηνεία του πυροδοτεί ένα ιδιόμορφο παιχνίδι με το κοινό.
Στην δεύτερη μόλις ταινία του ο Πάνος Κοσμάτος βάζει τον πήχη πολύ ψηλά, με ένα φιλμ που θα μπορούσε να είναι το magnum opus του. Δεν γνωρίζουμε αυτά που μας επιφυλάσσει το κινηματογραφικό του μέλλον αλλά τα περιμένουμε με ανυπομονησία όσο ακόμη απολαμβάνουμε τη μεταμεσονύκτια απόλαυση του 2018.
