Όπως ακριβώς ο θεατής (ή ο αναγνώστης, αφού πριν την ταινία υπήρχε το βιβλίο) εκπλήσσεται από το πως μπορεί να υπάρχει μια λέσχη που ενώνει τη βιβλιοφιλία με την πατατόπιτα, έτσι και η πρωταγωνίστρια, παίρνοντας ένα γράμμα από εκπρόσωπο της «Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society» δύσκολα μπορεί να σκεφτεί κάτι άλλο από να την επισκεφθεί.
Το βιβλίο γράφτηκε πριν από 10 χρόνια και την κινηματογραφική του μεταφορά ανέλαβε ο βετεράνος Μάικ Νιούελ, που έχει παράδοση σε μεγαλύτερα από αυτό μυθιστορήματα χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να δώσει προσωπικό τόνο στις δουλειές του. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ, με μια αφήγηση που ξεκινά από το Λονδίνο, όπου μια νεαρή συγγραφέας που έχει ήδη στο βιογραφικό της μια επιτυχία, ψάχνει απεγνωσμένα για τη δεύτερη, χαμένη ανάμεσα στις φρικτές αναμνήσεις που έχει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο οποίος μόλις τέλειωσε. Ένα γράμμα από το νησί Γκέρνσεϊ κινεί αμέσως το ενδιαφέρον της, τη στιγμή που δέχεται ασφυκτική πίεση από τον σύντροφό της για γάμο.
Το ταξίδι στο νησί φέρνει στο φως τις προσωπικές ιστορίες των κατοίκων από τον πόλεμο και κυρίως τη διαπίστωση πως παρά το κοινό στοιχείο της απώλειας, το βίωμά της είναι εντελώς διαφορετικό για ανθρώπους που ζουν μακριά από τις μεγάλες πόλεις. Ένα μικρό μέρος συρρικνώθηκε ακόμη περισσότερο και άνθρωποι που δε νοιώθουν πως έχουν πολλές ευκαιρίες στη ζωή τους, βλέπουν αγαπημένους τους να φεύγουν και αδυνατούν να πιστέψουν πως, έτσι απλά, η ζωή συνεχίζεται. Αυτό το κράμα της χαριτωμένης κωμωδίας στην αρχή με το δράμα του πολέμου, φαίνεται να λειτουργεί σωστά ακριβώς τη στιγμή που το αστείο με το όνομα της λέσχης αρχίζει να χάνει το ενδιαφέρον του.
Η Λίλι Τζέιμς (του «Mamma Mia 2») έχει κάποιες εκλάμψεις στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά αυτοί που συντηρούν περισσότερο το φιλμ είναι παλιές καραβάνες του βρετανικού σινεμά. Ο Τομ Κόρτνεϊ, η Πενέλοπι Γουίλτον και οι νεότεροι Μάθιου Γκουντ, Μίτσιελ Χούισμαν και Τζέσικα Μπράουν Φίντλεϊ εντάσσονται πολύ πιο φυσιολογικά στη ρετρό αισθητική της ταινίας και με άνεση υποδύονται τους χωρικούς που ακροβατούν ανάμεσα στο χιούμορ και το δράμα.
Στο σύνολό του, το (συντομότερο στα ελληνικά) «Με Αγάπη, Τζούλιετ» μπορεί να μοιάζει με μια ταινία χωρισμένη στα 2, όμως το δέσιμό τους κατορθώνει να δώσει τη ψευδαίσθηση του ενιαίου και να βρει τη διέξοδο ανάμεσα σε έρωτες και μνήμες που προκύπτουν από διαφορετικές ιστορίες, διατηρώντας έτσι την παράδοση των βρετανών σε αξιοπρόσεκτα ρομάντζα εποχής.
