Στην καρδιά της ορθόδοξης εβραϊκής κοινότητας του Μπρούκλιν, ο 30χρονος Μενάσε προσπαθεί, μετά τον θάνατο της γυναίκας του, να διαχειριστεί τις συναισθηματικές του μεταπτώσεις και τις καθημερινές υποχρεώσεις που τον φορτώνουν, ενώ ταυτόχρονα παλεύει να διατηρήσει την επιμέλεια του ανήλικου αγοριού του. Από την άλλη πλευρά, η οικογένεια της συζύγου του δεν συμμερίζεται την προσπάθειά του, καθώς θεωρεί τον Μενάσε ανεύθυνο, αποτυχημένο στη ζωή του και τον πλέον ακατάλληλο να μεγαλώσει ένα παιδί.
Όπως είθισται όμως στις αυστηρές χασιδικές κοινότητες, τον πρώτο και τον τελευταιο λόγο στην επίλυση των διαφορών έχει ο γηραιότερος ραβίνος, ο οποίος δίνει στον χήρο το χρονικό περιθώριο της μίας εβδομάδας για να ετοιμάσει το τραπέζι του μνημοσύνου της γυναίκας του με τον τρόπο που αρμόζει και ταυτόχρονα να αποδείξει ότι μπορεί να αντέξει το βάρος των ευθυνών που του αναλογούν.
Χάρη στη συναισθηματική της εγκράτεια η ταινία δεν καταφεύγει σε μελοδραματισμούς και δεν εκβιάζει.
Στο πολλά υποσχόμενο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Γουάινστιν επιστρατεύει ερασιτέχνες ηθοποιούς για να εξιστορήσει με χιούμορ και ανθρωπιά τη σχέση ενός πατέρα και ενός γιου στην καρδιά μιας σκληροπυρηνικής θρησκευτικής κοινότητας και στο μέσο μιας ασφυκτικής εθνογραφικά κοινωνίας. Το «Μενάσε» διηγείται τη σύγκρουση της αγάπης ενός γονιού για το παιδί του με τις αμείλικτες παραδόσεις που της στέκονται εμπόδιο, την καταπίεση που ασκεί ένα περιβάλλον για το οποίο προτεραιότητα δεν έχουν οι υποθέσεις της καρδιάς και οι δεσμοί αίματος αλλά τα όσα ορίζουν τα θρησκευτικά κείμενα και τον αγώνα των ατελών ανθρώπων αυτού του κόσμου με την πραγματικότητα γύρω τους.
Με πρότερη θητεία στον τομέα του ντοκιμαντέρ, ο Γουάινστιν αποζητά τη μέγιστη δυνατή ειλικρίνεια στα όσα διηγείται, κινηματογραφώντας σε αυθεντικούς χώρους και βάζοντας τους ηθοποιούς να υποδύονται ουσιαστικά τους εαυτούς τους. Επιπλεον πλαισιώνει τον ήρωα και τις δοκιμασίες του με συναισθηματική εγκράτεια και βαθιά κατανόηση, δεν καταφεύγει σε μελοδραματισμούς και δεν εκβιάζει με τις συγκινησιακές ευκαιρίες που του προσφέρει η τρυφερή και μελαγχολική ιστορία του. Χάρη στην προσέγγιση αυτή, το σεμνό και χαμηλόφωνο «Μενάσε» κερδίζει με την αξία του το κοινό.
