Σ ένα δωμάτιο φθηνού ξενοδοχείου, τρεις μασκοφόροι άντρες εμφανίζονται σποραδικά για να δώσουν οδηγίες σε μια 19χρονη κοπέλα. Εκείνη ετοιμάζεται σχολαστικά -τρώει, μπανιάρεται, καλλωπίζεται, κοιμάται- πριν βγει το πρωί στους δρόμους της Νέας Υόρκης, μ ένα σακίδιο γεμάτο εκρηκτικά στην πλάτη, για να τελέσει μια αποστολή αυτοκτονίας στην Τάιμς Σκουέαρ.
Ολα τα παραπάνω -δηλαδή και τα 94 λεπτά της ταινίας- δοσμένα σε ηθελημένα αργούς ρυθμούς, πλατειαστικούς στο αρχικό κομμάτι (της ετοιμασίας) αλλά πιο σφιχτούς στη συνέχεια, καθώς μπαίνει μπρος ο μηχανισμός του σασπένς για το αν η επίδοξη βομβίστρια θα αντέξει το βάρος της αποστολής, θα λυγίσει ή όχι μέσα στο πολύβουο Μανχάταν.
Σκηνοθετημένα επίσης μ έναν ασυνήθιστο για το θέμα μινιμαλισμό από τη νεοεμφανιζόμενη στη μεγάλου μήκους Τζούλια Λόκτεβ, η οποία «εγκλωβίζει» εύστοχα το υποκείμενο σε κοντινά πλάνα, με κάμερα στο χέρι και «βρώμικο» φωτισμό – ακόμη και στην πρωινή κοσμοσυρροή των κεντρικών λεωφόρων. Ασυνήθιστα για το θέμα, όμως πού είν το θέμα;…
Καθώς, παρά τους ενδιαφέροντες τεχνικούς πειραματισμούς, το φιλμ δεν λέει τελικά τίποτα ούτε για το κορίτσι ως περίπτωση (δεν θα μάθουμε ποτέ ποια, πώς και γιατί) ούτε για την τρομοκρατία ως προτσές και φαινόμενο. Με άλλα λόγια, ούτε αναλύει, ούτε συνεπώς συνθέτει. Απλά περιγράφει, όπως θα περιέγραφε οποιοδήποτε δημοσιογραφικό ρεπορτάζ.
