Η νεαρή Ρεμπέκα αναγκάζεται να επιστρέψει στο σπιτικό της δυσλειτουργικής της οικογένειας στα προάστια όταν ο πατριός της πεθαίνει, η πνευματική υγεία της διαταραγμένης μητέρας της επιδεινώνεται και ο μικρός της αδελφός, πάσχων από αϋπνίες, ισχυρίζεται πως τους απειλεί μια μυστηριώδης οντότητα, ορατή μονάχα όταν σβήνουν τα φώτα…
Άναψε-σβήσε λοιπόν, ένα διαρκές παιχνίδι με το σκοτάδι και το φως. Που θα μπορούσε να γίνει κι ένα έξυπνο σχόλιο για τους μηχανισμούς λειτουργίας του κινηματογράφου ως παιχνιδιού σκιών, αλλά δε γίνεται, καθώς σπάνια καταλαβαίνεις ποιος ανάβει και ποιος σβήνει τα φώτα (τα παιδιά; το φάντασμα; ο διευθυντής φωτογραφίας;) σε τούτο το ολικά αυθαίρετο μέσα στην ούτως ή άλλως παράλογη σύμβασή του θρίλερ φρίκης, το δήθεν ψυχαναλυτικό και βασισμένο πρωτίστως σε τριξίματα πόμολων πόρτας κι απότομα τινάγματα από κάθε γωνιά.
