Κάπου στα Βαλκάνια του 1995, τα ετερόκλιτα μέλη μιας πολυεθνικής ΜΚΟ αναζητούν στην εμπόλεμη ύπαιθρο… σκοινί για να ανασύρουν το πτώμα ενός άντρα που εσκεμμένα ρίχτηκε σε ένα πηγάδι για να μολυνθεί το πόσιμο νερό των περιοίκων.
Κι όπως το δραματουργικό μοτίβο χρησιμεύει στον Ισπανό Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα («Δευτέρες με λιακάδα») σαν αφορμή και μόνο για το στήσιμο μιας σατιρικής ταινίας δρόμου πάνω στον αφανή καθημερινό ηρωισμό των ανθρώπων αυτών, το ίδιο και οι άνθρωποι τοποθετούνται σαν σύμβολα μάλλον παρά σαν χαρακτήρες καθ’ όλη την έκταση του υπέρ το δέον χαλαρού μωσαϊκού.
Έντιμες το προθέσεις, αποτελεσματικό το καστ, έξυπνο και το ειρωνικό φινάλε της σωτήριας επέμβασης της φύσης, όμως εδώ χρειαζόταν ένας μαέστρος σαν τον Ρόμπερ Όλτμαν για να δώσει στα πράγματα το βάρος που τους αναλογεί
