Είναι βέβαιο πως στο ομώνυμο νεανικό μυθιστόρημα του Ράνσομ Ριγκς, πάνω στις δοκιμασίες ενός σημερινού Αμερικανού εφήβου που, αφού πληροφορείται από τον ασθενικό παππού του πως έχει κληρονομήσει ξεχωριστές δυνάμεις, ανακαλύπτει στην Ουαλία ένα καταφύγιο παιδιών με υπεράνθρωπες ικανότητες που ζουν διαρκώς την ίδια ολέθρια μέρα του 1943, ο Τιμ Μπάρτον είδε την ιδανική «σύναξη» των χαρακτήρων των προηγούμενων ταινιών του.
Κρίμα, ωστόσο, που ο κάποτε ιδιόρρυθμος δημιουργός του «Ψαλιδοχέρη» και του «Εντ Γουντ» δεν έχει πλέον τίποτα… διαφορετικό να πει πάνω στη διαφορετικότητα, τη μόνιμη θεματική του. Επαναλαμβάνεται και διεκπεραιώνει βαριεστημένα, τόσο που μετά βίας αναγνωρίζεις, σε τούτο το αργόσυρτο X-Men σε αγροικία, την πάγια κομψότητα, το μακάβριο χιούμορ και τις αισθητικές του εμμονές.
