Όταν η ιστορία της Μόλι Μπλουμ είδε το φως της δημοσιότητας στις ΗΠΑ, μετά τη σύλληψή της από τις αρχές της χώρας και την έκδοση της αυτοβιογραφίας της, το ενδιαφέρον κόσμου και Tύπου προς αυτήν είχε συγκεκριμένο σκοπό. Ο Μπλουμ, ως διοργανώτρια αγώνων πόκερ υψηλών πονταρισμάτων, έμοιαζε σε όλους ως μια χρυσή πηγή που μέσα της περιείχε πληροφορίες που θα μπορούσαν να καλύψουν αμέτρητες ώρες κουτσομπολιού. Ποιοι έπαιζαν και πόσα, τι έλεγαν στο τραπέζι, που έβρισκαν τα χρήματά τους και τι έλεγαν στις συντρόφους τους, ήταν ερωτήματα που απασχολούσαν περισσότερο από τη νομιμότητα όλου αυτού του κυκλώματος.
Η επιλογή της Μπλουμ να κρατήσει για τον εαυτό της τα όσα γνώριζε, δίνει ένα έξτρα κίνητρο στη διερεύνηση του χαρακτήρα της και αυτό μάλλον τράβηξε περισσότερο την προσοχή του Άαρον Σόρκιν που προσάρμοσε στην ιστορία της τον πυκνό και κυνικό λόγο του και ανέλαβε για πρώτη φορά τη σκηνοθεσία, περισσότερο για να σιγουρευτεί (και αυτός σαν τη Μπλουμ) πως δε θα παραχθεί κάτι που θα είναι κυρίως τροφή για κουτσομπολιό. Η δική του Μπλουμ, η Τζέσικα Τσαστείν, μια ψυχρή επαγγελματίας που θεωρεί όμως μέρος του επαγγελματισμού τη φροντίδα των πελατών της, ασφυκτιά σε ακριβά στενά φορέματα, έχει χιούμορ χωρίς να είναι αστεία και είναι φιλική χωρίς να γίνεται συναισθηματική, χτίζοντας μια εικόνα ενός θεϊκού θηλυκού, μιας διασταύρωσης μητέρας και ερωμένης που λειτουργεί ως η υπέρτατη ονείρωξη των ισχυρών αρσενικών που φιλοξενεί στο τραπέζι της και χάρη στην οποία κανείς δε μπορεί να της επιτεθεί, αφού λειτουργεί καλύτερα και από στρατό μπράβων.
Η ανέλιξή της δεν είναι ούτε ανήθική, γιατί δεν πατά επί πτωμάτων, ούτε παράνομη, γιατί «δεν παραβαίνει το νόμο όταν παραβαίνει το νόμο» όπως της λέει χαρακτηριστικά ο δικηγόρος της. Για τον Σόρκιν η Μπλουμ είναι το τέλειο άτομο στην τέλεια χώρα. Έχει αρχές, εμφάνιση, φιλοδοξίες και έναν χαρακτήρα που σμίλευσε προσεκτικά ο πατέρας της (εξαιρετικός ως συνήθως ο Κέβιν Κόστνερ) μέσω της θυελλώδους σχέσης τους που εξηγεί πολλά για όσα πράττει. Ένα τέτοιο άτομο μπορεί σε αυτή τη χώρα να αφήσει τη σκληρή προπόνηση που απαιτεί ο Ολυμπιακή διάκριση στο σκι, για τα κλειστά τραπέζια πόκερ και από εκεί για οπουδήποτε αλλού, στη χώρα που γεννά πάντα ευκαιρίες σε όσους τις κυνηγούν.
Παράλληλα, το τραπέζι της Μπλουμ αντανακλά τη σύγχρονη οικονομία. Βαρεμένοι νεόπλουτοι, παλιοί αριστοκράτες, αναγνωρίσιμοι celebrities και μαφιόζοι γίνονται ένα και μοιάζουν με άκακα παιδάκια που «παίζουν» γενικώς για πρώτη φορά στη ζωή τους και αυτό τους κάνει εντελώς ακίνδυνους ή υπερβολικά επικίνδυνους, με κοινό χαρακτηριστικό το σεβασμό στην οικοδέσποινά τους, αντίστοιχο με αυτό προς μια Κεντρική Τράπεζα αν βρίσκονταν σε χρηματιστήριο. Αυτή η σύνδεση του τελευταίου με το πόκερ, η ομοιογένεια των παικτών (δεν υπάρχουν νόμιμοι και παράνομοι), τα εκατομμύρια που αλλάζουν χέρια για πλάκα κάθε βράδυ και με μια ομερτά που δεν επιτρέπει να θιγούν ονόματα και υπολήψεις μαζί με τον σαρωτικό λόγο και τις φαρμακερές ατάκες του σεναρίου χτίζουν έναν κόσμο όπου η Μπλουμ και ο Σόρκιν μιλούν ειλικρινέστερα για το σύγχρονο Κεφάλαιο σε σχέση με οποιαδήποτε καταγγελτική προσέγγιση έγινε τα προηγούμενα χρόνια. Το παρουσιάζουν ως ένα καυτό παιχνίδι στα χέρια μεγάλων παιδιών, υπενθυμίζοντάς μας πως εκεί, σε μικρά δωμάτια, θα βρίσκεται πάντα, περιμένοντας νέα πρόσωπα να το υπηρετήσουν.
