Η οικογένεια Ράιαν απολαμβάνει μια φιλήσυχη ζωή, όπως αυτή που αρμόζει σε μια ιδανική εκδοχή της αμερικανικής suburbia. Όμως όλα πρόκειται να αλλάξουν για τον μπαμπά Μπρεντ (Νίκολας Κέιτζ), τη μαμά Κένταλ (Σέλμα Μπλερ), την έφηβη Κάρλι (Αν Γουίντερς) και τον δεκάχρονο Τζος (Ζάκαρι Άρθουρ), όταν μια αγνώστου προελεύσεως μαζική υστερία θα ξεσπάσει, κάνοντας τους γονείς να θέλουν να σκοτώσουν τα ίδια τους τα παιδιά.
Η σεναριακή αφετηρία του «Mom and Dad» έχει αρκετό ψωμί, σε βαθμό που θα μπορούσε στα κατάλληλα χέρια να λειτουργήσει ως ιδανική ευκαιρία για μια ανατρεπτική σάτιρα πάνω στο θεσμό της «αγίας» αμερικανικής οικογένειας, τα απωθημένα των μεσοαστών, την κρίση της μέσης ηλικίας και την καρτ ποστάλ εκδοχή των αμερικανικών προαστίων. Αυτά τα χέρια όμως φαίνεται πως δε θα μπορούσαν να είναι του Μπράιαν Τέιλορ, του σκηνοθέτη των «ντοπαρισμένων» «Crank», ο οποίος εδώ αναλώνεται με διεκπεραιωτική λογική στο περιπετειώδες κομμάτι της επιβίωσης των παιδιών, τα οποία παλεύουν με νύχια και με δόντια να βγάλουν τη νύχτα, αντιμέτωπα με τα αναπάντεχα δολοφονικά ένστικτα των γονιών τους.
Το μεγαλύτερο φταίξιμο για το «Mom and Dad» αρχίζει και τελειώνει στον Τέιλορ και στο ανεπαρκές σενάριό του.
Από πλευράς σκληρότητας, η ταινία προσφέρει μέτριο gore θέαμα με σκηνές που συχνά προκύπτουν διστακτικές ως προς το αν θα το πάνε μέχρι το τέρμα, εκεί δηλαδή όπου η εξαρχής ακραία η αρχική συνθήκη υπόσχεται. Κάπου στο μεταξύ, ο Κέιτζ αναλαμβάνει να το γυρίσει σε λάιτ κωμωδία αγωνίας, με τις γνωστές εκφράσεις υπερβολής του, οι οποίες έχουν καταφέρει κατά το παρελθόν να εκτροχιάσουν τόσες και τόσες ταινίες στην μακρά φιλμογραφία του (ποιος ξεχνάει το επικά κακό ριμέικ του «Wicker Man»;). Αντιθέτως, καλύτερή του αλλά και πάλι ανεπαρκής παραμένει η Σέλμα Μπλερ,στην προσπάθειά της να σταθεί στο ρόλο της μάνας που «σκοτώνει» από άγνωστη αιτία το λεγόμενο μητρικό ένστικτο.
Όμως εδώ που τα λέμε, το μεγαλύτερο φταίξιμο για το «Mom and Dad» αρχίζει και τελειώνει στον Τέιλορ. Δείγμα της ανεπάρκειάς του – και μάλιστα καθοριστικό για την τύχη της ταινίας – είναι το σενάριο, καθώς πέραν της έλλειψης ιδεών για το πού θα οδηγηθεί η κεντρική ιδέα «γονείς εναντίον παιδιών», οι διάλογοι πάσχουν σοβαρά, τόσο σε ροή όσο και σε συμβατότητα αναφορικά με ό,τι συμβαίνει επί της οθόνης. Ειδικά στις βασικές σκηνές του σπιτιού, όπως για παράδειγμα εκείνη όπου ο Κέιτζ ξεσπά στο υπόγειο, όταν του τη λέει η γυναίκα του για το μπιλιάρδο που αγόρασε εν αγνοία της. Ολόκληρο το χτίσιμο αυτής της σκηνής, από τους διαλόγους και το ύφος μέχρι τους χρόνους όπου η κάμερα «μένει» στους πρωταγωνιστές, μόνο ως άβολο και ελάχιστα πειστικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Και υποτίθεται πως αυτή είναι μία από τις σκηνές που είναι επιφορτισμένες με το να δείξουν στον θεατή πώς θα κορυφωθεί η όλη κατάσταση.
