Στο «Μόνο Εσένα Βλέπω » η Μπλέικ Λάιβλι υποδύεται την Τζίνα, μια παντρεμένη γυναίκα που έχασε το φως της από ατύχημα σε παιδική ηλικία και, χάρη σε μια χειρουργική επέμβαση, το ανακτά σταδιακά, ανακαλύπτοντας παράλληλα τον κόσμο γύρω της, αλλά και πράγματα για τον εαυτό της και την σχέση της που ούτε φανταζόταν. H πρόκληση να βρει τρόπους να μεταδώσει στον θεατή την κατάσταση της ηρωίδας είναι, πιθανότατα, αυτό που τράβηξε σ’αυτό το πρότζεκτ τον Μαρκ Φόρστερ, υπεύθυνο μεταξύ άλλων για τα «Stranger than Fiction», «Findind Neverland», «World War Z» και το αισθητικά παρεμφερές «Stay».
Παραμορφώνοντας το κάδρο ο Φόρστερ καλεί τον θεατή να δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια της ηρωίδας, ενώ με πλάνα που παρεμβάλλονται στην δράση φευγαλέα κι απεικονίζουν περιστατικά από το παρελθόν ή εικόνες από το υποσυνείδητό της, ανοίγει ένα παράθυρο στο μυαλό της. Το τρικ αυτό σίγουρα προκαλεί ενδιαφέρον στα πρώτα λεπτά του φιλμ, φλερτάρει όμως με τα όρια του gimmick έτσι όπως επαναλαμβάνεται στη συνέχεια. Περισσότερο ενδιαφέρον έχει η σχέση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, έτσι όπως επαναπροσδιορίζεται από τα νέα δεδομένα και όπως παρουσιάζεται αρχικά, δίνοντας σου την αίσθηση πως αυτό που θα παρακολουθήσεις είναι μια ταινία για την σκοτεινή πλευρά του έρωτα, για τα παιχνίδια εξουσίας, για την επιβιωτική μάχη ανάμεσα σε δύο «Εγώ», τις επιθέσεις και τις υποχωρήσεις, το αίμα, τα δάκρυα και τον ιδρώτα, τα «λευκά» ψέματα, τα όχι και τόσο «λευκά» ψέματα αλλά και την «αόρατη κλωστή» που μπορεί να κρατά μαζί δύο εκ των πραγμάτων διαφορετικούς ανθρώπους.
Την ταινία αυτή την είδαμε φέτος και λέγεται, όπως σωστά κατάλαβες, «Αόρατη Κλωστή». Το «All I See is You» θα ήθελε να είναι αυτή η ταινία. Αφενός όμως το ζεύγος, όπως παρουσιάζεται, δεν κινείται συναισθηματικά στο ίδιο μήκος κύματος, αφετέρου στο τελευταίο ημίωρο το φιλμ επιχειρεί με μια σειρά από τραβηγμένους σεναριακούς ελιγμούς να κάνει στροφή προς το ψυχολογικό θρίλερ, οπότε το κέντρο βάρους πέφτει στην εξυπηρέτηση του είδους, με το σενάριο και την σκηνοθεσία του Φόρστερ να επιλέγουν ξεκάθαρα πια στρατόπεδο. Κι έτσι αφαιρετικό και μυστικοπαθές που είναι, δύσκολα θα συγκινήσει και τους φαν του είδους.
