Μαύροι και λευκοί. Φίλοι και οικογένεια. Ζωή και Ιστορία. Στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, δυο οικογένειες προσπαθούν να συνυπάρξουν μέσα σε ένα ιστορικό πλαίσιο που αλλάζει διαρκώς. Ο Χένρι ΜακΆλαν (Τζέισον Κλαρκ) και η σύζυγός του Λόρα (Κάρεϊ Μάλιγκαν) θα βρεθούν αντιμέτωποι, και απροετοίμαστοι, με τη σκληρή ρουτίνα της αγροτικής ζωής, ενώ οι χρόνιοι καλλιεργητές της γης, όπως η οικογένεια των Χαπ και Φλόρενς Τζάκσον (Ρόμπ Μόργκαν μαζί με την υποψήφια για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Μέρι Τζ. Μπλάιτζ), προσπαθούν να ορθοποδήσουν σε μία κοινωνία που έχει μάθει να μισεί. Ο ερχομός του αδερφού του Χένρι, Τζέιμι (Γκάρετ Χέντλουντ) και του γιου των Τζάκσον, Ρονσέλ (Τζέισον Μίτσελ), θα ανατρέψει τις ευαίσθητες ισορροπίες.
Το «Mudbound» είναι μία αλληγορία που ξεσκεπάζει κάθε βαλτωμένη νοοτροπία.
Το «Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή» μοιάζει με γουέστερν που θυσίασε τα ηλιόλουστα πλάνα του στο βωμό της νοτισμένης αφήγησης. Η Ντι Ρις, σκηνοθέτιδα του «Pariah» (2011), διασκευάζει το ομώνυμο μυθιστόρημα της Χίλαρι Τζόρνταν και κοιτά τον έμφυτο ρατσισμό της αμερικάνικης παράδοσης του νότου. Σκάβει τη γη για να δείξει ότι οι σχέσεις των ανθρώπων δεν ορίζονται μόνο από «δεσμούς αίματος» αλλά και από κάτι πιο απτό: το χώμα. Το «Mudbound» είναι μία αλληγορία που ξεσκεπάζει κάθε βαλτωμένη νοοτροπία. Η εναρκτήρια σεκάνς θέτει εύστοχα τον τόνο της ταινίας, ενώ το σοκαριστικό φινάλε σφραγίζει ανεξίτηλα τη μνήμη. Η Ρις όμως δεν μεμψιμοιρεί. Μέσα στον άδικο αγώνα των κοινωνικών τάξεων και της οικογενειακής ιεραρχίας, η ταινία βρίσκει γόνιμο έδαφος στο όνειρο για αλλαγή.
Σπουδαίος χαρακτήρας της ταινίας αποδεικνύεται η νατουραλιστικών τόνων φωτογραφία της Ρέιτσελ Μόρισον, δουλειά που την οδήγησε δικαίως στα Όσκαρ ως την πρώτη γυναίκα Διευθύντρια Φωτογραφίας που κατάφερε να αποσπάσει υποψηφιότητα στα 90 χρόνια του θεσμού. Μαζί με τις εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο του καστ (Κάρεϊ Μάλιγκαν, Γκάρετ Χέντλουντ, Μέρι Τζ. Μπλάιτζ και Tζέισον Μίτσελ – πραγματικά αξιομνημόνευτοι στους ρόλους τους) το «Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή» είναι κάτι περισσότερο από την ταινία που οδήγησε το Netflix στα Όσκαρ. Αποτυπώνει τον κακό σπόρο των φυλετικών διακρίσεων που έχει πετάξει λάσπη στις πιο σκοτεινές σελίδες τις αμερικάνικης ιστορίας και αποτελεί αναγκαία υπενθύμιση: αποκαλυπτική και βαθιά συγκινητική μέσα στην ανθρώπινη διάστασή της. Τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ (Διασκευασμένου Σεναρίου, Β’ Γυναικείου ρόλου, Φωτογραφίας και Τραγουδιού για το «Mighty River»).
