Το ότι είναι χορευτής σπουδαίος και περιζήτητος ανά τον κόσμο, Ο Σεργκέι Πολούνιν το γνωρίζει καλά, κι αυτό δηλώνεται καθαρά σε κάθε σεκάνς τούτης της προσωπογραφίας που το «άγριο παιδί του μπαλέτου» παρουσιάζει/προωθεί με λόγια ή πράξεις την τέχνη του, ακόμη και σε εκείνες που μιλούν γι’ αυτή την αγριότητα ακριβώς -την περίοδο της ταχύτατης ανόδου και της παταγώδους κατάρρευσής του στο Λονδίνο.
Μολαταύτα, το ντοκιμαντέρ του Στίβεν Κάντορ κατορθώνει να βγει από τα στεγανά μιας ακόμη αγιογραφίας ελαττωματικής ιδιοφυίας, έτσι που αναδεικνύει σαν κεντρικό του θέμα το τίμημα της καθιέρωσης σε έναν τόσο αδυσώπητα ανταγωνιστικό χώρο. Τίμημα πανάκριβο, όχι σωματικό μόνο μα και συνειδησιακό, εντοπισμένο στο αίσθημα της ενοχής. Καθώς εκείνο που περήφανα τιμά ο Πολούνιν (και η ταινία) είναι οι θυσίες των μελών της φτωχικής του οικογένειας που σκορπίστηκαν από την ταλαίπωρη Χερσώνα της Ουκρανίας στις τέσσερις γωνιές της Ευρώπης για να στηρίξουν οικονομικά τις σπουδές του.
Χωρίς αυτούς, πιθανότατα ούτε «διάδοχος του Νουρέγιεφ» θα υπήρχε τώρα, ούτε συνεπώς τούτη η ταινία.
