Με τρεις μόνο ταινίες μεγάλου μήκους (προηγήθηκε το «Reprise» του 2006 και το «Όσλο, 31 Αυγούστου» το 2012), ο Γιόακιμ Τρίερ έχει προλάβει να συστήσει ένα υποδειγματικό σινεμά που δανείζει το ψύχραιμο νορβηγικό ταμπεραμέντο του σε ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι θέτουν σε αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξή τους.
Γραμμένο με τον μόνιμο συνεργάτη του στα σενάρια, Έσκιλ Βογκτ, το «Louder Than Bombs» (που θυμίζει με τον τίτλο του ένα από τα δημοφιλέστερα άλμπουμ των Smiths) σηματοδοτεί το σκηνοθετικό πέρασμα του σκηνοθέτη σε αμερικανικό έδαφος, δίχως αυτό να σημαίνει ότι τον βρίσκει να προδίδει τις ευαισθησίες στις οποίες έχει συνηθίσει το κοινό του.
Η ταινία επικαλείται τη χαμένη αρετή του να μη χρειάζεται να ουρλιάξεις κάτι, όταν θέλεις πολύ να ακουστεί. Μπορείς κάλλιστα να το ψιθυρίσεις.
Από τις ταινίες που οι κριτικοί και οι πιο υποψιασμένοι κινηματογραφόφιλοι στις Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν ως επί το πλείστον με θαυμασμό, ακριβώς επειδή το Χόλιγουντ δεν έχει συνηθίσει να τις παράγει με τέτοιο αξιοπρεπή και ήρεμο τρόπο, το βραδυφλεγές δράμα του Τρίερ διερευνά τον τρόπο με τον οποίο ένας πατέρας (Γκάμπριελ Μπερν) με τα δύο του παιδιά προσπαθούν να διαχειριστούν τον χαμό της συζύγου του (Ιζαμπέλ Ιπέρ) και μια σειρά από αλήθειες που, όσο εκείνη βρισκόταν ακόμη εν ζωή, δεν είχαν βγει ποτέ στην επιφάνεια.
Η μέθοδος του Τρίερ πίσω από την κάμερα είναι αυτή της εγκράτειας. Διατηρεί τις εντάσεις στο ελάχιστο, δεν κάνει παραχωρήσεις σε συναισθηματισμούς, υπονομεύει τα μελοδραματικά στοιχεία, εστιάζει πάντα σε μικρές αλλά πολύτιμες λεπτομέρειες και εμπιστεύεται μια ρευστή αφήγηση στην οποία παρόν και παρελθόν, αναμνήσεις, φαντασιώσεις και πραγματικότητα γίνονται τα σκόρπια κομμάτια μιας ευρύτερης εικόνας που μόνο στο τέλος θα δούμε ολόκληρη.
Χωρίς να πετυχαίνει τον ίδιο αντίκτυπο που είχαν κατορθώσει οι δύο προηγούμενες ταινίες του Τρίερ, ο «Ήχος της Σιωπής» μοιάζει με ήρεμη δύναμη σε ένα μοντέρνο κινηματογραφικό τοπίο τρομερής ηχορύπανσης, επαναφέροντας τη χαμένη αρετή του να μη χρειάζεται να ουρλιάξεις κάτι, όταν θέλεις πολύ να ακουστεί. Μπορείς κάλλιστα να το ψιθυρίσεις.
Διαβάστε ακόμη:
«Δεν είμαι οι ρόλοι που υποδύομαι!»: μια εξομολογητική συζήτηση με την Ιζαμπέλ Ιπέρ
