Πραγματικά απολαυστική η πρώτη ώρα της ιλαροτραγωδίας του Σουηδού Χάνες Χολμ, όπου παρακολουθούμε τον 59χρονο κύριο Όβε, έναν δύστροπο, ανάποδο, εριστικό χήρο που μόλις απολύθηκε από τη δουλειά του, να προσπαθεί επανειλημμένα και ανεπιτυχώς να θέσει τέρμα στη ζωή του, καθώς γείτονες παλιοί και νιόφερτοι στο κτηριακό του συγκρότημα τον… διακόπτουν κάνοντας ζημιές ή ζητώντας του μερεμέτια. Στη μαύρη κωμωδία παρεμβαίνουν εδώ μελαγχολικά φλασμπάκς της ζωής του που εξηγούν πώς και γιατί έφθασε στην απόφαση της αυτοχειρίας.
Κρίμα, εν τούτοις, που όσο αποκαλύπτεται η στιγματισμένη με θανάτους ιστορία του, τόσο φορτώνεται με αχρείαστα κλισέ η (προδιαγραμμένη) πορεία συμφιλίωσης του με τη ζωή, τόσο πιο προφανής και βιαστική γίνεται η αφήγηση, και τόσο πιο μελοδραματικός ο τόνος από γλυκόπικρος που αρχικά ήταν.
