Στη μεσαιωνική εβραϊκή Ιστορία, «Εβραίος της αυλής» αποκαλείται εκείνος που εισέρχεται στην αυλή ενός ισχυρού άντρα μέσω μιας εξυπηρέτησης και αποκτά πλούτη κι επιρροή, αλλά προκαλεί το φθόνο των υπόλοιπων αυλικών με τη δύναμή του. Το σχήμα αυτό παραλλάσσει ο Ισραηλινός Ζοζέφ Σένταρ («Γράψε λάθος») στην πρώτη αγγλόφωνη ταινία του, μεταφέροντάς το στη σημερινή Νέα Υόρκη και στο πρόσωπο ενός Αμερικανοεβραίου «fixer» (διακανονιστή κατά το –δυνατόν- ελληνικότερον) που διαβιώνει «πουλώντας» γνωριμίες και συμβουλές και σε συνοικιακούς παράγοντες. Μόνος του, στους δρόμους, μ’ ένα τηλέφωνο στο χέρι. Ώσπου μια χάρη – η αγορά ενός ζεύγους ακριβών παπουτσιών- στον Ισραηλινό υφυπουργό που συνάντησε τυχαία τον στέλνει στην κορυφή: τρία χρόνια μετά, ο πολιτικός είναι πλέον πρωθυπουργός του Ισραήλ, και την «καλοσύνη» του Νόρμαν δεν την έχει ξεχάσει.
Το «παραμύθι», όμως, έχει τίμημα βαρύ και της ανόδου έπεται αναγκαστικά η πτώση σε τούτη τη σύγχρονη παραβολή. Η οποία θα ολοκληρώσει την αποδεικτική της διαδικασία κομψά και συγκινητικά μεν, έχοντας δε διασχίσει ένα σενάριο επίμονα πολυπρόσωπο, υπέρμετρα πυκνογραμμένο και τελικά αφόρητα κουραστικό. Και χωρίς καν να έχει μπει στον κόπο να μας συστήσει καλά-καλά στον ομότιτλο αγύρτη και την καταγωγή της μοναξιάς του, παρά τον πλούτο των ερμηνευτικών αποχρώσεων του Ρίτσαρντ Γκιρ, εδώ στην ωριμότερη σύνθεση της μακράς καριέρας του.
