Ένα ντοκιμαντέρ-πορτρέτο για τον Μανώλη Γλέζο χωρίς την άμεση παρουσία του ίδιου πιθανότατα να μην είχε νόημα, παρά το γεγονός ότι η εξιστόρηση των όσων έχει κάνει τα τελευταία 75 χρόνια δίνει το απαραίτητο υλικό. Ο Γλέζος όμως είναι κυρίως ο λόγος του, η μορφή του, το περπάτημα ενός κουρασμένου πολεμιστή που αρνείται να καθίσει στο σπίτι του και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μεταδώσει την ιδεολογία του.
Η τελευταία μπορεί σε στιγμές να βασίζεται σε απλοϊκές σκέψεις ή ανέφικτα, για τον σημερινό κόσμο, σενάρια, όμως φανερώνει μια πολύ τίμια στάση του ίδιου απέναντι σε αυτά που πρεσβεύει. Βλέποντάς τον να περιφέρεται σε εκδηλώσεις και να προσπαθεί να αποτάξει από πάνω του όποια στάμπα ηρωισμού (ειδικά για την πράξη του να κατεβάσει τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη), αντιλαμβάνεται κάποιος την ανάγκη του να εκφράσει ότι όσα έκανε θα χαθούν μέσα στη σκόνη της ιστορίας αν οι αιτίες για τις οποίες τα έκανε πάψουν να απασχολούν τις νεότερες γενιές.
Καταφέρνοντας να διατηρεί ως σήμερα μια καθαρή σκέψη, ο Γλέζος δεν έχει πρόβλημα να φτάσει και στα όρια της γραφικότητας για να υποστηρίξει τις ιδέες του, παράλληλα όμως δυσκολεύεται να κρύψει τα συναισθήματά του για όσα πέρασαν, χάθηκαν ή έρχονται, αφήνοντας τελικά μια γλυκόπικρη γεύση σε όσους παρακολουθήσουν το ντοκιμαντέρ. Ο Ανδρέας Χατζηπατέρας κρατά μια πολύ διακριτική στάση σε όλη αυτή την ιστορία, γνωρίζοντας πως έχει απέναντί του έναν άνθρωπο που έχει εκτεθεί τόσο πολύ στο κοινό και δεν έχει πρόβλημα να το ξανακάνει. Με αυτό το σκεπτικό, η δουλειά του μοιάζει περιττή (και ο ίδιος ο Γλέζος άλλωστε τον ρωτά γιατί θέλει να κάνει αυτό το ντοκιμαντέρ) αλλά και ένας απαραίτητος συνάμα χαιρετισμός για έναν άνθρωπο που έζησε από πρώτο χέρι τη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας και πλέον βρίσκεται στο τελευταίο κομμάτι της ζωής του.
