Γυρισμένο στην καθαρή παράδοση του ντοκιμαντέρ της παρατήρησης (χωρίς κανέναν σχολιασμό, συνέντευξη ή παρέμβαση, χωρίς δηλαδή την, φανερή τουλάχιστον, συμμετοχή του δημιουργού), το βραβευμένο στο Φεστιβάλ Ολυμπίας φιλμ του Βαγγέλη Καλαμπάκα παρακολουθεί την καθημερινότητα σε ένα χριστιανικό ορφανοτροφείο της Αντίς Αμπέμπα και συρράπτει εικόνες από τη συνεχή φροντίδα που δέχονται οι πενήντα περίπου ανήλικοι τρόφιμοί του από το προσωπικό των νοσοκόμων και των εθελοντριών, ενώ αναμένεται η επόμενη υιοθεσία.
Κι όπως σε κάθε γνήσιο δείγμα σινεμά ντιρέκτ, μένει στον θεατή να βγάλει το συμπέρασμά του. Το δικό μας κυριαρχείται από ανάμεικτα συναισθήματα οργής και πίκρας και μόνον στη συνειδητοποίηση του γεγονότος πως ο μοναδικός οργανωμένος τρόπος σωτηρίας γι’ αυτά τα εγκαταλειμμένα παιδιά είναι μια περίθαλψη αυστηρού κατηχητικού πλαισίου και προετοιμασίας για τον κάθε υποψήφιο Δυτικό «ευεργέτη» που έρχεται με φουλ επίγνωση της ψευτοανωτερότητάς του, όπως χαρακτηριστικά δείχνει το στιγμιότυπο με τον Λευκό επισκέπτη που πετά τις καραμέλες-δώρα στον αέρα να τις μαζέψουν τα παιδιά, θεωρώντας εαυτόν ως άλλο Θεό (βλέπε και τον τίτλο που, ως άρνηση, και συνεπώς άποψη, συνιστά και τη μόνη μας αντίρρηση σε ένα ντοκιμαντέρ που θέλει να ευθυγραμμίζεται με τη σχολή βεριτέ) μεταξύ «αγρίων».
