Στα μέσα του 19ου αιώνα, η κατάλυση της Β’ Γαλλικής Δημοκρατίας από τον Λουδοβίκο Ναπολέων επέφερε μια σειρά ανατροπών στις μικρές κοινωνίες της Γαλλίας, καθώς πολλοί άντρες πολέμησαν και σκοτώθηκαν, αφήνοντας πίσω μια ως τότε ήσυχη οικογενειακή ζωή. Πολλά χωριά ξέμειναν ουσιαστικά από άνδρες, με τις γυναίκες να μένουν μόνες τους πίσω και να καλούνται να διαχειριστούν 2 πρωτόγνωρες καταστάσεις: το «τρέξιμο» μιας κοινότητας χωρίς τις δεδομένες πατριαρχικές δομές ή την ύπαρξη εξουσιών όπως η εκκλησία και η αστυνομία αλλά και τη διαχείριση των σεξουαλικών τους αναγκών.
Το βιβλίο στο οποίο βασίζεται η ιστορία που παρακολουθούμε, γράφτηκε στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου από μια γυναίκα που στα 80 της χρόνια είδε για δεύτερη φορά στη ζωή της να εξαφανίζονται όλοι οι άντρες από το χωριό της. Η Βιολέτ Αϊλό παρέδωσε το βιβλίο στον δικηγόρο της, με εντολή να εκδοθεί το 1952, όταν και θα συμπληρώνονταν 100 χρόνια από την ιστορία που περιέγραφε, την πρώτη δηλαδή ερήμωση του χωριού και την σχέση της με έναν άγνωστο άντρα που βρέθηκε από περαστικός να παραμένει εκεί ως ο μοναδικός της περιοχής.
Οι αρχικά τρομοκρατημένες γυναίκες του χωριού «σπέρνουν» άθελά τους μια νέα επαναστατική κοινωνία, τους καρπούς της οποίας θερίζουν λίγο καιρό αργότερα.
Με τις αλλαγές στο σενάριο και μια ματιά στις πρώτες αντιδράσεις των γυναικών στην ταινία μετά από αυτό που συμβαίνει, η ταινία μοιραία μας φέρνει στον νου την «Αποπλάνηση» της Σοφία Κόπολα, ταινία με την οποία όμως η πρώτη δουλειά της Μαρίν Φρανσέν κρατά αρκετές αποστάσεις στη συνέχεια. Ο «θεριστής» του τίτλου δε βρίσκεται εκεί σαν αντικείμενο ίντριγκας και διαξιφισμών αλλά κυρίως σαν ένας παρατηρητής μιας μικρής κοινωνικής επανάστασης. Η εικόνα του γυναικοκρατούμενου χωριού χάρη στις αισθητικές επιλογές της ταινίας που παραπέμπουν σε πίνακες ζωγραφικής της εποχής, δίνουν συχνά την αίσθηση μιας ιδεατής κοινωνίας που προσπαθεί σταδιακά να ξεπετάξει από πάνω της προκαταλήψεις ετών. Το τυχαίο και δραματικό αρχικά γεγονός της σύλληψης των ανδρών, μετατρέπεται σε μια συναρπαστική περιπέτεια για τις ηρωίδες, που διόλου τυχαία συμβαίνει στην εποχή του θερισμού, λίγους μήνες μετά τη θεσμοθέτηση νέων βάσεων που αυτές έθεσαν στην καθημερινότητά τους.
Η Πολίν Μπουρλέ είναι έξοχη παίζοντας τη Βιολέτ, τη γυναίκα δηλαδή που θα περάσει τον περισσότερο χρόνο με τον θεριστή, ζώντας ένα πρωτόγνωρο πάθος που πηγάζει από το προνόμιο της μόρφωσης, με τους 2 να ξοδεύουν ώρες μιλώντας για λογοτεχνία ως έναν τρόπο να εκφράσουν αυτά που αρχίζουν να νιώθουν. Η δύναμη αυτών των στιγμών, δίνει και τη γραμμή που ακολουθεί η Φρανσέν στην ιστορία της, να την οδηγήσει δηλαδή στο σήμερα υπενθυμίζοντάς μας πως όσο συντομότερα βάλουμε στην άκρη τις κοινωνικές προκαταλήψεις που σπείραμε εδώ και αιώνες, τόσο πιο ανοιχτή, έστω και λίγο χαώδη αρχικά, κοινωνία μπορούμε να θερίσουμε.
