2007, λίγο μετά το τέλος του πολέμου στο Ιράκ. Σε ένα αποδεκατισμένο εργοτάξιο στη μέση της ερήμου, ένας Αμερικανός στρατιώτης, με τον σύντροφό του βαριά πληγωμένο και τον ίδιο χτυπημένο στο γόνατο, κρύβεται πίσω από τα ερείπια ενός τοίχου για να προφυλαχθεί από τον υπεύθυνο για το μακελειό ελεύθερο σκοπευτή.
Λίγα τούβλα, πολύ χώμα, δύο δρώντες χαρακτήρες (αν όχι ενάμισης), μια φωνή (αυτή του σνάιπερ, που έχει χακάρει τον ασύρματο των Αμερικανών και ξεκινά κουβέντα με τον στρατιώτη). Ιδού όσα χρειάστηκε ο Νταγκ Λάιμαν για να προσεγγίσει το είδος της πολεμικής περιπέτειας με τους όρους ενός μονόχωρου θρίλερ, με το 1/36ο του κόστους της προηγούμενης ταινίας του, «Στα Όρια του Αύριο».
Κι αν η λεκτική, αλά «Τηλεφωνικός Θάλαμος» μάχη ανάμεσα στους αντιπάλους εκατέρωθεν του τοίχου μοιάζει κατά κανόνα βεβιασμένη (ειδικά από τη μεριά του σκοπευτή, που θα αποδειχθεί μέγας λόγιος αλλά και… μίμος περιωπής), ο πήχης της έντασης και του σασπένς συντηρείται μόνιμα στα ψηλά χάρη στην άψογα γεωγραφημένη σκηνοθεσία, τη μαεστρική χρήση της ηχητικής μπάντας (απ’ όπου απουσιάζει εντελώς η μουσική υπόκρουση) και το θαρραλέο ερμηνευτικό σολάρισμα του Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον («Νυκτόβια Πλάσματα»).
