Πριν από µερικούς µήνες, η Εθνική Λυρική Σκηνή ακύρωσε την πρώτη διανοµή για την οπερετική εκδοχή της ταινίας Στρέλλα του Πάνου Χ. Κούτρα. Ακούγοντας τις έντονες αντιδράσεις αναφορικά µε τη συµπεριληπτικότητα και την τρανς ορατότητα, ορθώς προχώρησε σε νέες ακροάσεις, προκειµένου να βρεθεί µια διεµφυλική γυναίκα ερµηνεύτρια για να ενσαρκώσει την τρανς ηρωίδα του φιλµ. Μέσα από αυτές τις ακροάσεις, η Λέττα Κάππα φόρεσε τα τακούνια της Στρέλλας και έγινε η φωνή της.
Δεν είναι µια νίκη όλο αυτό που έγινε; Και µια απόδειξη ότι όταν οι κοινότητες διεκδικούν, καταφέρνουν πράγµατα;
Είναι, ναι. Είναι µια µεγάλη νίκη και µια µεγάλη απόδειξη για το τι µπορεί να κάνει η διεκδίκηση. Από την άλλη, εγώ οφείλω να πω ότι δεν νιώθω µέλος καµιάς κοινότητας. Θα ήταν άδικο να το δηλώσω αυτό γιατί δεν έχω κάνει ακτιβισµό. Δεν είµαι ακτιβίστρια. Δεν έχω δώσει κάποιον συλλογικό αγώνα ούτε έχω θυσιάσει κάτι. Όµως είµαι υπέρ όλων των διεκδικήσεων και είµαι εδώ για να υποστηρίξω όλες τις προσπάθειες της κοινότητας.
Ωστόσο, το να ζείτε ακριβώς όπως έχετε επιλέξει, δεν είναι ένα είδος ακτιβισµού;
Δεν είµαι σίγουρη. Κάποιος που είναι ακτιβιστής ή κάποια ακτιβίστρια µπορούν να µου πουν «χαλάρωσε» και θα έχουν δίκιο. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν σηµαντικό έργο εκεί έξω, που διεκδικούν δικαιώµατα και προνόµια για τους άλλους ανθρώπους, που παλεύουν, που δίνουν τη ζωή τους. Εγώ είµαι µακριά από αυτό. Αλλά είµαι εδώ και στηρίζω τις προσπάθειες όλων αυτών των ανθρώπων. Αυτό που κάνω εδώ τώρα µε αφορµή την παράσταση, αν βοηθήσει την κοινότητα θα µε κάνει πολύ χαρούµενη. Θα χαρώ πολύ να έχω συµβάλει να πάνε τα πράγµατα – έστω λίγο – παρακάτω. Να ανοίξει µια ακόµα συζήτηση για τη συµπεριληπτικότητα και την τρανς ορατότητα. Να έχουµε καταφέρει κάτι όµορφο. Κάτι που να διεκδικεί δικαιοσύνη.
Πώς ήταν η συνάντηση µε τη Στρέλλα;
Η βασική µου δουλειά, αυτή από την οποία ζω, είναι η κοµµωτική και το µακιγιάζ. Κάνω φωνητική πολλά χρόνια, έχω δουλέψει σε νυχτερινά µαγαζιά, ζωγραφίζω, κάνω drag show µε ζωντανή κυρίως µουσική και δίνω perfomances σε διάφορους χώρους, ένας από τους οποίους είναι το bar restaurant Strella’s House στο Γκάζι. Είναι o χώρος που είχε χρησιµοποιήσει ο Πάνος Κούτρας ως σπίτι της Στρέλλας στην οµώνυµη ταινία, στην οποία και βασίζεται το έργο της Εναλλακτικής Σκηνής της Λυρικής. Η µοίρα µου κάπως φλέρταρε µε τη Στρέλλα, όπως φαίνεται. Για να µην τα πολυλογώ, λοιπόν, έκανα και συνεχίζω να κάνω διάφορα πράγµατα. Πριν από µερικούς µήνες, µου ήρθε ένα µήνυµα στο κινητό από τη φίλη µου τη Σµαράγδα που έχει το µπαρ Μπρίκι στην Πλατεία Μαβίλη. Το µήνυµα έλεγε: «Λεττάκι, έµαθα ότι κάνει οντισιόν η Λυρική, ψάχνουν ηθοποιό που να τραγουδά για να ανεβάσουν τη Στρέλλα. Δεν πας;». Και σκέφτηκα να πάω για την εµπειρία. Δεν µου πέρασε καν από το µυαλό ότι θα µε επιλέξουν. Το είπα στις δασκάλες µου Δόµνα Κουντούρη και Φλώρα Χερουβείµ, οι οποίες µε ενθάρρυναν. Εγώ, από την άλλη, είχα υπερβολικό άγχος. 8
Τι σας δηµιουργούσε άγχος;
Το ότι δεν ένιωθα παιδί της Λυρικής. Δεν έχω σπουδάσει κλασικό τραγούδι. Δεν γνωρίζω όπερα. Υπάρχει µια τεχνική την οποία εγώ δεν την ξέρω. Κάνω φωνητική αρκετά χρόνια στο Εθνικό Ωδείο, αλλά στο σύγχρονο τραγούδι. Ευτυχώς οι άνθρωποι εδώ µε έχουν ξε-αγχώσει. Μου έδειξαν εµπιστοσύνη. Μου είπαν ότι δεν χρειαζόταν κλασική µουσική παιδεία. Το έργο είναι σύγχρονο και απαιτεί µια απλότητα και στην πρόζα και στο τραγούδι.
Είχατε παρακολουθήσει τι συνέβη µε την πρώτη διανοµή;
Δεν είχα ιδέα. Παράλληλα µάθαινα τι είχε συµβεί.
Πώς ήταν εκείνη η πρώτη ακρόαση;
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν 31 Οκτωβρίου. Εγώ µε την τεχνολογία δεν τα πάω καλά. Είχα στείλει την αίτηση, το βιογραφικό, είχα µάθει την ηµεροµηνία, αλλά δεν είχα ξανατσεκάρει τα mail µου. Έτσι δεν είχα απαντήσει σε ένα mail και βρέθηκα στις οντισιόν για να µάθω ότι δεν ήµουν στη λίστα µε τις υποψήφιες. Γύρισα να φύγω. Τελευταία στιγµή µε σταµάτησαν και µου είπαν αν θέλω να περιµένω για να µε ακούσουν στο τέλος. Και έτσι έγινε. Είπα το Χάρτινο το Φεγγαράκι µε συνοδεία πιάνου και το Piensa en mi ακαπέλα. Φεύγοντας, κάποιος από την κριτική επιτροπή µού είπε χαριτολογώντας: «Λέττα, να τσεκάρεις τα mail σου». Εκεί πήρα το πρώτο σήµα, ότι µπορεί και να µην ήταν µόνο για την εµπειρία.
«Οφείλω να πω ότι δεν νιώθω µέλος καµιάς κοινότητας. Θα ήταν άδικο να το δηλώσω αυτό γιατί δεν έχω κάνει ακτιβισµό. Δεν είµαι ακτιβίστρια. Δεν έχω δώσει κάποιον συλλογικό αγώνα ούτε έχω θυσιάσει κάτι. Όµως είµαι υπέρ όλων των διεκδικήσεων και είµαι εδώ για να υποστηρίξω όλες τις προσπάθειες της κοινότητας», Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος
Πώς είναι να γίνεστε η φωνή της Στρέλλας;
Η Στρέλλα είναι ένας απαιτητικός ρόλος. Δεν το είχα στο µυαλό µου τόσο δύσκολο. Μέσα σε µία ώρα και τριάντα λεπτά, αυτός ο χαρακτήρας τρώει ξύλο, κάνει σεξ µε τον πατέρα της, δείχνει πώς είναι η σεξεργασία και πώς είναι να ζεις ως τρανσέξουαλ. Κλαίει, γελάει, λυπάται, ελπίζει. Είµαι συνέχεια πάνω στη σκηνή. Είναι κουραστικό, αλλά µαγικό.
Ποια είναι η µεγαλύτερη δυσκολία;
Το γυµνό, κυρίως αυτό. Δύσκολο όµως είναι και η ευθύνη να ανταποκριθώ συνολικά σε αυτό το έργο. Κυρίως για τους ανθρώπους που µε πίστεψαν.
Ποια ήταν η σχέση σας µε το θέατρο στο παρελθόν;
Έχω κάνει θέατρο πολύ πιο παλιά. Ήµουν σε θεατρική οµάδα ως έφηβη. Φλερτάρω µε το θέατρο διαρκώς. Ήθελα να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό Ωδείο για πολλά χρόνια. Προετοιµαζόµουν όλο το καλοκαίρι και στο τέλος δεν πήγαινα.
Τι σας σταµατούσε;
Εγώ ευχαρίστως θα ακολουθούσα αυτόν το δρόµο. Νοµίζω ότι µου ταιριάζει, ανεξάρτητα από το αν είµαι καλή ή όχι. Αυτό θα το έκριναν άλλοι. Αυτό που µε τρόµαζε ήταν η επιβίωση. Δεν ήταν η βασική µου επιλογή για βιοποριστικούς λόγους. Ξέρω καλούς ηθοποιούς που δεν τα καταφέρνουν οικονοµικά. Γι’ αυτό και η κοµµωτική, η οποία ήρθε στη ζωή µου στα 32 µου χρόνια. Πριν τραγουδούσα στα µπουζούκια για επτά χρόνια. Όταν το 2007 τα µαγαζιά δούλευαν µόνο δύο ηµέρες, έπρεπε να βρω έναν τρόπο για να ζω.
Τι θα θέλατε να κρατήσουµε από την ιστορία της Στρέλλας;
Είναι κρίµα – και κυρίως άδικο πλέον – οι διεµφυλικές να µένουν εκτός, να βρίσκονται διαρκώς στην άκρη αυτού του κόσµου λόγω της σεξουαλικότητάς τους. Αυτό πρέπει να σταµατήσει.
Εσείς δεν έχετε ταλαιπωρηθεί όπως η Στρέλλα. Είχατε, ευτυχώς, µια πολύ διαφορετική ζωή.
Ναι, η αλήθεια είναι πως δεν έχω ταλαιπωρηθεί. Είχα κάποια προνόµια. Και χρειάζεται να ακούγεται αυτό: ότι παίζουν ρόλο τα προνόµια, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι. Δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Και από την άλλη, οι άνθρωποι πρέπει να µιλάµε. Να λέµε τις αλήθειες µας. Οι αλήθειες µας είναι επανάσταση και οφείλουµε να είµαστε ανοιχτοί απέναντι σε αυτές τις αλήθειες. Να τις ακούµε τις αλήθειες των άλλων. Επίσης, νιώθω ότι δεν πρέπει να είµαστε τόσο αυστηροί µε τους άλλους. Στην Ελλάδα, αυτό συµβαίνει. Είµαστε αυστηροί µε τις αλήθειες των γύρω µας. Ίσως φταίει η θρησκεία, ίσως η πατριαρχία. Ίσως ο συνδυασµός τους. Δεν ξέρω.
Τι άλλο θα θέλατε να µάθουµε για τη Λέττα;
Δεν χρειάζεται να ξέρετε τίποτα. Δεν είναι κάποιο σηµαντικό πρόσωπο. Είναι µια τρανς γυναίκα που έτυχε να κερδίσει µέσα από µια ακρόαση έναν ρόλο στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Τελειώνοντας αυτή την παράσταση και τη σύµβασή µου µε τη Λυρική, θα έχω αποκοµίσει µια τεράστια εµπειρία για την οποία θα είναι ευγνώµων. Εύχοµαι να συµµετάσχω ξανά στο µέλλον σε κάτι ανάλογο. Επίσης, δεν µπορώ να µην παραδεχτώ ότι τώρα που ασχολούµαι ξανά µε το θέατρο, αυτό συνεχίζει να µε… γαργαλάει.
«Δεν µε δυσκολεύει και δεν µε δυσκόλεψε ποτέ η εµφάνισή µου. Μπορώ και να αλλάξω εµφάνιση. Έχω αποδεχτεί και τις δύο µου φύσεις», Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος
Τι επιθυµείτε να νιώσουν όσοι έρθουν να δουν την παράσταση;
Μπορεί να θέλω να νιώσουν χαρά και αγάπη. Να νιώσουν έναν ζεστό ατµό µέσα τους. Εµένα αυτά τα συναισθήµατα µου κινητοποιούνται από αυτό το έργο. Όµως το τι θέλω εγώ δεν έχει καµία σηµασία. Ας νιώσει ο καθένας ό,τι θέλει. Να υπάρχει ελευθερία. Άλλωστε και στην ταινία, νοµίζω, ο Κούτρας αφήνει µια ελευθερία ως προς το τέλος. Ένα τέλος που µέχρι να έρθει, εγώ περίµενα ότι κάτι κακό θα συµβεί, για να είµαι ειλικρινής.
Είναι ένα στερεότυπο αυτό πιστεύετε; Ότι αυτές οι ιστορίες καταλήγουν πάντα νικηµένες από το σκοτάδι;
Μπορεί, αλλά σίγουρα χρειάζονται φως και αποδοχή αυτές οι ηρωίδες και οι ιστορίες τους.
Η δική σας ιστορία ήταν φωτεινή;
Εγώ είµαι ένα κοινωνικά ενεργό άτοµο. Είχα και έχω καλές σχέσεις µε την οικογένειά µου. Δεν µπήκα ποτέ ούτε ένιωσα στο περιθώριο. Ίσως επειδή µπορώ και ελίσσοµαι για να επιβιώσω. Δεν µε δυσκολεύει και δεν µε δυσκόλεψε ποτέ η εµφάνισή µου. Μπορώ και να αλλάξω εµφάνιση. Έχω αποδεχτεί και τις δύο µου φύσεις. Δεν αντιµετώπισα ποτέ πρόβληµα από τους άλλους. Εκτός και αν έγινε πίσω από την πλάτη µου. Αν συνέβη και δεν το κατάλαβα, δεν µε νοιάζει. Ο καθένας ας λέει ότι θέλει. Δεν µε αφορά στην πραγµατικότητα. Ωστόσο, οφείλουµε να έχουµε στο µυαλό µας τα άτοµα εκείνα που δεν έχουν παρόµοια ιστορία µε τη δική µου. Πλάσµατα που δυσκολεύτηκαν, που πόνεσαν, που δυσκολεύονται και πονούν εκεί έξω. Όλο αυτό γίνεται γι’ αυτά. Η Στρέλλα τούς ανήκει.
Info: Η όπερα δωµατίου Στρέλλα του Μιχάλη Παρασκάκη θα παρουσιάζεται έως τις 12/2 στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, nationalopera.gr
Φωτογράφος: Ανδρέας Σιμόπουλος
