Την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Όμως η ανωτερότητα και το ήθος του νικητή φαίνονται από τον τρόπο που φέρεται στον ηττημένο. Έχοντας εδραιωθεί στην παγκόσμια συνείδηση ως μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές φιγούρες που πέρασαν από τα γήπεδα, ο Πελέ δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανένα. Είναι πολύ άσχημο λοιπόν να βλέπεις μια ταινία μυθοπλασίας βασισμένη στα πρώτα του χρόνια και υπό την εποπτεία του να παρουσιάζει τον βασικό του αντίπαλο για την θέση του επιθετικού στην ενδεκάδα της «σελεσάο», τον Αλταφίνι, ως ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που τον πείραζε διαρκώς, όταν ήταν παιδιά , έστω και αν είναι μια προσαρμογή του μύθου που (ας πούμε πως) εξυπηρετεί την δραματουργία.
Εδώ όμως δεν μας αφορά ο άνθρωπος Πελέ. Το ανθρώπινο δράμα της ταινίας άλλωστε είναι γραμμένο και παιγμένο με όρους βραζιλιάνικης τηλε-νουβέλας, αν την μεταγλώττιζες, θα έκανε θραύση στις οθόνες. Τις μικρές. Εκείνο που μας αφορά είναι ο Πελέ ως αθλητής. Ο οποίος υπήρξε η κεντρική προσωπικότητα μιας εθνικής ομάδας που δεν έχει όμοιά της στην ποδοσφαιρική ιστορία, μιας ομάδας από χαρισματικούς αρτίστες που έπαιζαν για την χαρά του παιχνιδιού και μετέφεραν το ποδόσφαιρο αλάνας ή, πιο σωστά, το ποδόσφαιρο φαβέλας στα σαλόνια του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η κορυφαία στιγμή αυτής της ομάδας ήταν η νικηφόρα εμφάνιση της στη διοργάνωση του 1970, όπου ουσιαστικά αγωνιζόταν με έξι δεκάρια (!) στην ενδεκάδα, κάνοντας τους αντίπαλους προπονητές να θέλουν να σκίσουν τα πτυχία τους, βλέποντας την τακτική να γονατίζει μπροστά στο (υπερχειλίζον) ταλέντο.
Η ταινία των αδερφών Τσίμπαλιστ συλλαμβάνει τί πρέσβευε ο ποδοσφαιριστής Πελέ, τόσο σε αθλητικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, δεδομένου πως ενσάρκωσε το ιδανικό μιας ολόκληρης τάξης, που έβλεπε και συνεχίζει να βλέπει το ποδόσφαιρο ως την μοναδική διέξοδο από τις φαβέλες. Έχει δε πολύ ωραίο κινηματογραφικό (όχι ρεαλιστικό δηλαδή) ποδόσφαιρο, η συνδρομή του διευθυντή φωτογραφίας του Αρονόφσκι Ματιέ Λιμπατίκ είναι καταλυτική σ’ αυτό. Ο Λιμπατίκ φωτίζει και χρωματίζει το κάδρο σαν παραμύθι, ενώ ο φακός του χορεύει ανάμεσα στα φτωχικά σοκάκια του Ρίο και στα γήπεδα, παραπέμποντας στην κινηματογράφηση του Slumdog Millionaire. Το τελευταίο όμως ήταν μονταρισμένο νευρικά, αν συνέβαινε αυτό εδώ, θα κατέστρεφε την χορογραφία της ποδοσφαιρικής δράσης. Ευτυχώς δεν συμβαίνει κι έτσι οι ποδοσφαιρόφιλοι δύσκολα θα μείνουν παραπονεμένοι.
