«Μου έρχεται αυτόματα», λέει η μικρή Πολίνα στον καθηγητή της όταν τη ρωτά τι σημαίνει γι’ αυτήν χορός.
Αυτό το αυτόματο, το εκ των έσω, συνιστά και το θεματικό μοτίβο του δράματος του ζεύγους χορογράφων-σκηνοθετών Βαλερί Μιλέρ και Ανζελέν Πρελζοκάι, το οποίο παρακολουθεί την πορεία της Πολίνα, κόρης μοσχοβίτικης εργατικής οικογένειας, από τα παιδικά της χρόνια τη δεκαετία του ’90, τις μετέπειτα σπουδές της στα μπαλέτα Μπολσόι, το ταξίδι της στη Γαλλία με έναν συμφοιτητή και πρώτο της έρωτα και την παρθενική της επαφή με τον μοντέρνο χορό, μέχρι το σκληρό πέρασμά της στο Βέλγιο και τη γνωριμία της με έναν ειδικευμένο στον αυτοσχεδιασμό χορογράφο.
Δύσκολος ο «χορός» της ενηλικίωσης, αλλά καθοριστικά δημιουργικός για την υπόλοιπη ζωή σου, αρκεί να σταθμίσεις συνετά γνώση, ταλέντο και ένστικτο, λέει το φιλμ μέσα από μια αφήγηση με προδιαγραμμένους σταθμούς μαθητείας, αλλά κι ένα μεταδοτικό λανθάνον πάθος.
