Η τότε κυβέρνηση Σοφούλη απέδωσε το έγκλημα σε αντιαμερικανική συνομωσία της Κομινφόρμ, μετέπειτα στοιχεία έφεραν ενδείξεις για παρακρατική ενέργεια οργανωμένη από τους Βρετανούς, ενώ το ελληνικό σινεμά, βάσει και λοιπών εκδοχών, προσέγγισε το αίνιγμα σε τουλάχιστον δύο ταινίες, την «Υπόθεση Πολκ» (1978) και το «Φάκελος Πολκ στον αέρα» (1987).
Αντίθετα, το φιλμ των Νίκου Νικολόπουλου και Βλαδίμηρου Νικολούζου δεν προτείνει καμία εξήγηση. Ίσα-ίσα που χρησιμοποιεί ως απλό πρόσχημα τη διαβόητη πολιτικοδικονομική υπόθεση για να στοχαστεί πάνω στην μόνιμη αδυναμία του βομβαρδισμένου από ετερόκλιτες πληροφορίες/εικόνες και προδομένου από την ίδια του τη ρευστή μνήμη ανθρώπου έστω να πλησιάσει την αλήθεια.
Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνουμε εμείς από τούτη τη βουτηγμένη σε στιλιστικές εκζητήσεις και πειραματισμούς άσκηση ύφους, την ενδιαφέρουσα όσο και άκρως αφηρημένη, «κλειστή» και δυσπρόσιτη.
