Ένας μεσήλικας, πετυχημένος επιχειρηματίας και συνειδητά εργένης, συναντά μια πρώην σύντροφό του η οποία του ανακοινώνει πως όταν χώρισαν (πριν 20 χρόνια περίπου) του απέκρυψε ότι είχε μείνει έγκυος και μεγάλωσε το παιδί του. Εμβρόντητος, ακούει και τη συνέχεια, πως ο γιος για τον οποίο δεν ήξερε τίποτα, πέθανε πρόσφατα. Οι πληροφορίες αυτές τον μετατρέπουν σε ένα είδος ατζαμή ντετέκτιβ, προσπαθώντας έστω και καθυστερημένα να υποδυθεί τον ρόλο του πατέρα.
Ο Σάι Αβίβι (τον είδαμε πριν 2 χρόνια στις Νύχτες Πρεμιέρας στο πιο ανάλαφρο «Μια Εβδομάδα και Μια Μέρα»), παίζει ευλαβικά αυτόν τον περίεργο ρόλο του ενός μοναχικού ανθρώπου που θέλει να ζήσει για λίγο της εμπειρία της πατρότητας, τακτοποιώντας τις υποθέσεις του και μιλώντας για σχέσεις και γάμους, σαν να μην πέθανε ποτέ. Ξεκινά από το σχολείο του, ξοδεύει ώρες με την καθηγήτρια λόγω της οποίας αποβλήθηκε, μαθαίνει σιγά σιγά τη δράση του, αρχικά για πληροφοριακούς λόγου και εν συνεχεία με μια αδιέξοδη λογική πως ως πατέρας πρέπει να κάνει κάτι. Οι συναντήσεις του αρχίζουν να προκαλούν αμηχανία στους γύρω του και ο σκηνοθέτης Σαβί Γκαμπιζόν τις γεμίζει με σουρεαλιστικό χιούμορ στην προσπάθειά του να ελαφρύνει τη μάταιη αυτή αποστολή.
Οι αφηγηματικές ιδέες της ταινίας πάντως είναι αρκετά φτωχές, με επαναλήψεις συναντήσεων και αδιέξοδους διαλόγους να χρησιμοποιούνται ώστε να «βγει» η διάρκεια της ιστορίας και να αποκτήσει ένα γλυκύτερο τέλος αυτή η περιπέτεια ύστερης ανάληψης ευθυνών. Ο Αβίβι υποστηρίζει καλά τον ήρωά του, με βλέμματα που φανερώνουν λάθη του παρελθόντος και την ανάγκη να αλλάξει τη ζωή του έστω και αργά, αναγκάζεται όμως και αυτός να γίνει μέρος ενός συνεχούς αναμασήματος που ξεκινά αρκετά νωρίς στο φιλμ και δε διορθώνεται ποτέ.
