Ένα γοητευτικό οδοιπορικό με συνεπιβάτες δυο φαινομενικά αταίριαστους ανθρώπους υπεράνω ηλικίας, ένα ξένοιαστο και λατρευτικό ταξίδι σε έναν παλιό και παραδοσιακό κόσμο που σταδιακά χάνεται, ένας εορτασμός της εξωστρέφειας, της συναναστροφής και της χαράς του να μοιράζεσαι και να δημιουργείς από κοινού, ένα παιχνιδιάρικο κλείσιμο του ματιού στην προσωρινότητα της ζωής και την ικανότητα του σινεμά να την υπερβαίνει και μαζί μια κινηματογραφική χειρονομία εκτίμησης στη δύναμη της τέχνης να δημιουργεί ομάδες, συλλογικές εμπειρίες και κοινούς τόπους. Όλα αυτά συγκεντρώνονται, συνυπάρχουν αρμονικά και αλληλοσυμπληρώνονται σε ένα ευφορικό και σοφό μέσα στην απλότητά του ντοκιμαντέρ το οποίο, αντί να ξοδεύει άσκοπα τα χιλιόμετρα ενός απλού road movie, ανοίγει δρόμο σε έναν ολόκληρο στοχασμό πάνω στην αέναη περιπέτεια του βλέμματος, μπροστά και πίσω από τις κάμερες.
Χαμογελαστοί επιβάτες ενός μικρού φορτηγού που λειτουργεί ως κινητός φωτογραφικός θάλαμος, η 88χρονη Ανιές Βαρντά («Η Κλεό από τις 5 έως τις 7», «Δίχως Στέγη, Δίχως Νόμο») και ο 33χρονος Ζι Ερ πραγματοποιούν μικρές στάσεις σε αγροτικές και παραθαλάσσιες περιοχές της γαλλικής επαρχίας και αφήνουν εκεί το τρυφερό τους αποτύπωμα, διακοσμώντας τις προσόψεις κτιρίων και αντικειμένων με γιγάντια πορτραίτα από φιγούρες ανθρώπων που τυχαίνει να συναντήσουν (και να απαθανατίζουν) κατά τη διάρκεια της περιήγησής τους. Ανθρώπων συνηθισμένων, που παύουν για λίγο να είναι αφανείς και γίνονται μνημειώδεις.
Ένας εορτασμός της εξωστρέφειας, της συναναστροφής και της χαράς του να μοιράζεσαι και να δημιουργείς από κοινού.
Αυτό είναι το παιχνιδιάρικο σκεπτικό που βοήθησε δυο συγγενή πνεύματα να εκμηδενίσουν μια ηλικιακή απόσταση 55 ετών η οποία υπήρχε μεταξύ τους, να ξεχάσουν από πού προέρχεται καθένα τους ή τι βιωματικό φορτίο κουβαλά μαζί του και να διαπιστώσουν ότι τα παρακινεί η ίδια αδυναμία στις αυθόρμητες διαδρομές και τα δένει η ίδια εμπιστοσύνη στην ικανότητα των εικόνων να συντηρούν τις μνήμες μας από το παρελθόν την ίδια ώρα που συλλαμβάνουν και σφραγίζουν εσαεί τις μελλοντικές μας αναμνήσεις.
Μέσα από το χρονικό της συνάντησης και της περιπλάνησής τους προέκυψε αυτό το αφοπλιστικό και πολυεπίπεδο φιλμ πάνω στην ανάγκη να δημιουργούμε ανθρώπινες κοινότητες και καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες που να εξορκίζουν κάθε κακοδαιμονία και κατήφεια αυτού του κόσμου, να καλωσορίζουμε το απρόσμενο και το άγνωστο με την προοπτική να γνωρίσουμε μέσω αυτού καλύτερα τον εαυτό μας και τους άλλους, να τιμούμε ευλαβικά τους αγαπημένους μας νεκρούς ενώ παράλληλα γιορτάζουμε τους ζωντανούς, και, κυρίως, να μοιραζόμαστε την κάθε μικρή ευτυχία μας.
Και μόνο για το μεταδοτικό ενθουσιασμό και την αδιαπραγμάτευτα θετική του διάθεση, το «Πρόσωπα και Ιστορίες» αποτελεί μακράν την πιο αισιόδοξη και καλόκαρδη δημιουργία όλης της χρονιάς. Γιατί ακόμη και τις φορές που κοντοστέκει στην άκρη ενός δρόμου μελαγχολώντας για όσα χάθηκαν για πάντα, ξέρει ότι αυτό που είναι σημαντικό παραμένει η συνέχιση του ταξιδιού και η απόλαυση της διαδρομής. Αρκεί, φυσικά, να υπάρχει καλή παρέα.
