Η καινούρια ταινία των στούντιο της Pixar, είναι ένα φιλμ για εκείνους που δεν σταματούν να πιστεύουν ότι το μόνο που έκαναν σε όλη τους τη ζωή ήταν να απογοητεύουν τους άλλους. Το μικρό, μπλε ψαράκι με την νοητική και γλωσσική ιδιομορφία που κατάφερε να κλέψει τις καρδίες όλων, στην ίσως πιο μεγάλη επιτυχία των στούντιο το μακρινό 2003, αποκτά επιτέλους μια σχεδόν ολοδική του ταινία. Η χαριτωμένη Ντόρι, με τη μόνιμη απώλεια πρόσφατης μνήμης, αφού κατάφερε να γίνει (όχι σκόπιμα) το επίκεντρο στο “ψάχνοντας το Νέμο” αναλαμβάνει να ξεκινήσει με τον δικό της άτσαλο τρόπο, ένα ταξίδι αναζήτησης της οικογένειάς της. Οδηγημένη από μικρές αναλαμπές που κοιτούν πίσω στην παιδική της ζωή -όπου οι γονείς της προσπαθούσαν να κάνουν τα πάντα για να μην πληγωθεί ή κινδυνέψει- θα ψάξει μαζί με το αληθινό παρελθόν της και έναν τρόπο εξιλέωσης από τις αυτο-διαιωνιζόμενες κρίσεις ενοχής και άγχους ακόμη και για εκείνα τα γεγονότα που δεν συνέβησαν από δικό της λάθος.
Όλα στο φιλμ γυρνούν γύρω από τον κεντρικό χαρακτήρα με τα μεγάλα και μόνιμα απορημένα μάτια, που έκλεψε την παράσταση στο απίστευτα δημοφιλές προηγούμενο animation της σειράς. Μάζι με τα δύο μικρά ψάρια κλόουν (σε ξεκάθαρα δευτερεύοντες ρόλους) κάνουν την εμφάνιση τους πολλοί από τους χαρακτήρες της προγενέστερης ταινίας, επιτυγχάνοντας τη νοηματική σύνδεση του σίκουελ, αν και ως έναν βαθμό πολλοί κρίνονται περιττοί. Η παραγωγή συνεχίζει να κυμαίνεται στα γνωστά υψηλά στάνταρ, ωστόσο, πέρα από την εξαιρετική δουλειά στον τεχνικό τομέα (χρωματικά είναι ίσως από τα πιο εντυπωσιακά κινούμενα σχέδια που έχουμε δει) καταφέρνει να ανεβάσει τον πήχη της συγκίνησης ακόμη πιο ψηλά. Ήδη από το «Ψηλά στον Ουρανό» και το «Toy Story 3», έως το πρόσφατο «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» και τώρα το «Ψάχνοντας την Ντόρι» επιχειρείται μια βάρια συναισθηματική προσέγγιση που απειλεί να πνίξει το καθιερωμένο πια κοινωνικό μήνυμα του παραδοσιακού αμερικάνικου καρτούν. Μία ιδίως σκηνή, αυτή του απελπισμένου αποπροσανατολισμού της μικρής πρωταγωνίστριας, κινηματογραφημένη τολμηρά σε πρώτο πρόσωπο, ίσως να είναι αρκετά δυσβάσταχτη για ένα παιδικό κοινό. Ίσως και πάλι να είναι δυσκολότερη για έναν ενήλικα, ποιος ξέρει . . .
Στημένο πάνω στην ίδια αφηγηματική βάση με τον κινηματογραφικό του πρόγονο, το φιλμ αποκαλύπτει βαθμιαία στιγμιότυπα του παρελθόντος μέσω αδύναμων φλας μπακ, όμοιων με την ξεθωριασμένη μνήμη της κεντρικής ηρωίδας, αφήνοντας μια διαρκή αίσθηση αποδοχής του εαυτού και των προβλημάτων του. Το στοιχείο της περιπλάνησης και του ταξιδιού δεν λείπει ούτε εδώ, όμως παρουσιάζεται αισθητά πιο αποδυναμωμένο, ιδίως όταν η δράση μετατοπίζεται στο κέντρο θαλασσιάς ζωής της Καλιφόρνια όπου και το σενάριο μετασχηματίζεται σε έναν αγώνα ενάντια στο χρόνο. Παρότι οι κανόνες του πάρκου είναι λίγο ασαφείς (αν είσαι ένα πολύ άρρωστο ψάρι μπορεί να καταλήξεις σε ένα άλλο κέντρο στο Κλίβελαντ), όλα αυτά μοιάζουν να μην απασχολούν και πολύ, αφού οι τρελές και οπτικά άκρως δυναμικές σκηνές δράσης που εμπλέκουν θαλάσσιους λέοντες, διάφορα περίεργα πουλιά, έναν μυωπικό φαλαινοκαρχαρία, δαιδαλώδη δίκτυα ύδρευσης και κάθε είδους δοχείο γεμάτο νερό θα ενθουσιάσουν εγγυημένα, κυρίως τους μικρότερους θεατές.
Είναι γεγονός ότι κάποιες στιγμές το φιλμ δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να σταματήσει. Το κεντρικό μήνυμα της αυταξίας μεταφέρεται με «λεπτότητα» μεγατόνων και καταντά σε στιγμές υπερβολικό, με το φινάλε απλά να ξεπέρνα τα όρια, αγγίζοντας το αφελές. Είναι επίσης αλήθεια ότι πολλές φορές επαναλαμβάνει τον ίδιο του τον εαυτό σχεδόν αβασάνιστα. Όμως η δουλειά που γίνεται από τα στούντιο συνεχίζει να είναι σπουδαία. Μεγαλύτερο ίσως επίτευγμα της σκηνοθεσίας είναι ότι το ‘ψάχνοντας την Ντόρι’ δεν μοιάζει καθόλου με μια πρόχειρη δημιουργία για έναν δευτερεύοντα χαρακτήρα μιας προηγούμενης επιτυχίας, που απλά γυρίστηκε επειδή ο εν λόγω ήρωας πούλησε περισσότερο.
Πλαισιωμένο κυρίως από έναν από τους πιο περίπλοκους (και σχεδιαστικά απαιτητικότερους) υποστηρικτικούς χαρακτήρες του σύγχρονου ψηφιακού animation, τον γλοιώδη, βλοσυρό αλλά και βαθιά συμπονετικό Χανκ το χταπόδι, αλλά και με το εξαιρετικό για ακόμη μια φορά voice acting της Έλεν ντε Τζενέρις, παρουσιάζεται τελικά ως μια ολοκληρωμένη δημιουργία με πολλά φωτεινά σημεία. Κρατώντας στο νου μια από τις πιο ειλικρινείς εικονογραφήσεις της προσπάθειας μιας οικογένειας να μεγαλώσει ένα παιδί με ειδικές δυνατότητες (αυτές που σε έναν ιδανικό κόσμο θα μεταφράζονταν σε νέες σουπερ δυνάμεις), οδηγείσαι γρήγορα στη διαπίστωση ότι, παρότι δεν ζεις στο καταδεκτικό και αλληλέγγυο σύμπαν της Pixar και της Disney, η θέα του απέραντου ωκεανού σε συνδυασμό με ένα λυτρωτικό “τα κατάφερα” δεν μπορεί να μην σε αφήσει ασυγκίνητο.
