Το 1918, στα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, μία άσκοπη επίθεση κατόπιν διαταγής του πολεμοχαρή υπολοχαγού μιας μονάδας, οδηγεί σε μακελειό. Εκεί ο Αλμπέρ Μαγιάρ (στο ρόλο ο σκηνοθέτης της ταινίας και ηθοποιός Αλμπέρ Ντιποντέλ) θα σωθεί από τον Εντουάρντ (Nαουέλ Περέζ Μπισκαγιάρ του «120 Χτύποι το Λεπτό»), αλλά μία αιφνίδια έκρηξη θα αφήσει τον Εντουάρντ παραμορφωμένο. Χρόνια μετά, ο Αλμπέρ ανακρίνεται για έναν φόνο και ξετυλίγει ένα κουβάρι αναμνήσεων που συνδέει μοιραία το παρελθόν με το παρόν.
Βασισμένο στο βραβευμένο μυθιστόρημα «Καλή Αντάμωση Εκεί Ψηλά» του Πιερ Λεμέτρ, η ταινία του Ντιποντέλ με τίτλο «Ραντεβού Εκεί Ψηλά» θριάμβευσε στα γαλλικά βραβεία Σεζάρ, αποσπώντας μεταξύ άλλων τα βραβεία Σκηνοθεσίας και Διασκευασμένου σεναρίου. Και η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλά καλαισθητικά στοιχεία που μπορείς να θαυμάσεις, βλέποντας την ταινία. Και ίσως περισσότερα απ’ ό,τι χρειαζόταν.
Τοποθετημένη χωροχρονικά στον απόηχο του Α’ Παγκοσμίου, η ταινία λειτουργεί σαν ένα σχόλιο σχετικά με τα ζητήματα ταυτότητας, τις σχέσεις των ανθρώπων (αλλά και των κρατών), τη φιλία, την τέχνη, την οικογένεια και τη μνήμη, έτσι όπως δοκιμάστηκαν, επιβίωσαν και εξελίχθηκαν, μέσα από τον Μεγάλο Πόλεμο. Σαν μία ζωντανή τοιχογραφία, το «Ραντεβού Εκεί Ψηλά» ξεκινά με μία εισαγωγή στο πλαίσιο του ιστορικού γεγονότος και στη συνέχεια αφιερώνεται στις ψηφίδες της ιστορίας των βασικών πρωταγωνιστών του. Ο παραμορφωμένος καλλιτέχνης Εντουάρντ Περικού και ο Αλμπέρ Μαγιάρ επιστρέφουν ως «άλλοι άνθρωποι», ο υπολοχαγός Πραντέλ, υπεύθυνος για την αδικοπραξία του προλόγου, επιβιώνει στη διαφθορά, και τα θύματα του πολέμου γίνονται αντικείμενο απάτης.
Ο Ντιποντέλ παρουσιάζει μία αναπαράσταση εξαιρετικά καλόγουστη σε ύφος, λειτουργική σε ρυθμό, που συνδυάζει χιούμορ και δράμα, μέσα από την πρωτότυπη ιστορία της. Το «πρόσωπο» ως φυσιογνωμία, αλλά και ως «μάσκα» (αριστοτεχνική δουλειά, όπως και το σύνολο της καλλιτεχνικής διεύθυνσης) γίνεται σταδιακά το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας. Το εξωραϊσμένο, όμως, και σε στιγμές βαρυφορτωμένο τεχνικά κάδρο της ταινίας, λειτουργεί σε πλήρη αντίθεση με τις βασικές ανάγκες και αγωνίες των χαρακτήρων. Ο Ντιποντέλ παρασύρεται από την αισθητική επίδειξη και αντί να προσφέρει μεμονωμένες στιγμές γνήσιου εντυπωσιασμού, ακολουθεί αδιάκριτα το ίσο του γουστόζικου θάμβους.
Όπως και ο βασικός ήρωάς του, το «Ραντεβού Εκεί Ψηλά» τελικά κρύβεται πίσω από την τεχνική του κι επιλέγει να φορά μία υπέροχη (ομολογουμένως) μάσκα στα 117 λεπτά του. Αξίζει όμως, γιατί πίσω από αυτή υπάρχει η ειλικρίνεια μιας δυνατής ιστορίας δραματικών αποκαλύψεων και χιουμοριστικών ιντερλούδιων, που απογειώνει την Τέχνη μέσα από το λυτρωτικό φινάλε της.
