Το γαλλικό horror ήταν ένα υποείδος του σινεμά τρόμου που ξεπήδησε από τη χώρα λίγο μετά το 2000, με κύριο χαρακτηριστικό τις ακραίες σκηνές που προσπαθούσαν να ξυπνήσουν τους θεατές από ένα λήθαργο. Θεωρώντας πως ζούμε σε εποχή που τα έχουμε δει όλα, με αποτέλεσμα να μένουμε απαθείς ακόμη και σε αποκρουστικές εικόνες,, οι ταινίες του είδους επανακαθόρισαν την έννοια του ακραίου, προσφέροντας όμως και μια σειρά συμβολισμών πίσω από το αίμα τους που δε γεμίζει την οθόνη χωρίς λόγο.
Η λίστα με τις ταινίες που βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα αυτή σταμάτησε να ανανεώνεται εδώ και μια δεκαετία περίπου και χρειάστηκε ένα ντεμπούτο για να φτάσουμε σε κάτι που μοιάζει όντως φρέσκο. Η Ζουλιά Ντουκουρνό έκανε αυτό που κάνουν οι περισσότεροι στην ηλικία της, γύρισε ταινία έχοντας άγνοια κινδύνου, κάτι που για να πετύχει πάντως χρειάζεται μια καλή ιστορία ως βάση. Κι αυτή την είχε, χάρη στη Ζυστίν, την ηρωίδα της που αντιμετωπίζει όλες τις αλλαγές που επιφέρει το ξεκίνημά της στην κτηνιατρική σχολή και η ουσιαστική της απεξάρτηση από την οικογένειά της. Η τελευταία φρόντιζε για χρόνια για να τη διατηρεί επιμελή μαθήτρια και, μεταξύ άλλων, χορτοφάγο.
Ο κόσμος της Ζυστίν διαταράσσεται μέσα σε λίγες μόνο μέρες από τη δοκιμή κρέατος και τη σεξουαλική της ορμή και αυτό βγάζει έναν καινούριο εαυτό από μέσα της. Γίνεται κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου γιατί αυτό ακριβώς βλέπει γύρω της, δηλαδή τελειόφοιτους να βασανίζουν τελετουργικά τους καινούριους και όλοι μαζί μετά να γίνονται ένα σε πάρτι μέχρι τελικής πτώσεως, τη μεγάλη της αδερφή να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην επαναστατικότητα και την πηγαία θέλησή της να την βοηθήσει και το ωμό κρέας να μην έχει τελικά και τόσο άσχημη γεύση.
Η Ντουκουρνό παίζει σε πολλαπλά προκλητικά επίπεδα βάζοντας διαφορετικούς κόσμους να συγκρούονται. Η ηρωίδα της ήταν μια χορτοφάγος που μεγάλωσε με σκοπό να ανταγωνιστεί και να κερδίσει με κάθε τρόπο τους γύρω τους, είναι δηλαδή σαρκοφάγος ιδεολογικά. Γιατί λοιπόν να μην αντιστραφούν οι έννοιες; Η συνειδητοποίηση της επικινδυνότητάς της φαίνεται να την κάνει πιο ευαίσθητη και ανεκτική απέναντι στους άλλους. Δεν είναι το κορίτσι που βρέθηκε σε ένα μέρος μόνη εναντίον όλων αλλά μια μετανοιωμένη που αντιλήφθηκε το κακό που έκανε όταν άρχισε να το βλέπει κυριολεκτικά στις σάρκες των άλλων.
Έχοντας μελετήσει αρκετά το έργο του Κρόνεμπεργκ, η Ντουκουρνό διαλέγει το ανθρώπινο σώμα ως μέσο για να μας δείξει την απειλή, ένα νέο είδος ανθρώπου που έρχεται και είναι σαρκοφάγος πνευματικά. Και επειδή η αλληγορία από μόνη της δεν κάνει ένα φιλμ ενδιαφέρον, δείχνει μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα στο οπτικό κομμάτι, στήνοντας μια σειρά από γεμάτες ένταση στιγμές που αντί να στείλουν το κοινό έξω από την αίθουσα (μια φήμη που απέκτησε η ταινία μέσα από τις προβολές της σε φεστιβάλ) του δίνουν την ευκαιρία να απολαύσει ένα εξαιρετικό πορτρέτο για την αυτογνωσία.
Επίσημη συμμετοχή στο 22ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας.
