Οπως και «Ο Εξορκισμός Της Εμιλι Ρόουζ», το «Requiem» βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Ανελίζε Μίχελ, που πέθανε το 1976 στη Δυτική Γερμανία εξαντλημένη έπειτα από μια σειρά εξορκισμών. Δεν θα βρείτε όμως στο «Requiem» πομπώδη μουσική, θεατρινισμούς και κεφάλια που γυρίζουν.
Ο Σμιντ δεν ενδιαφέρεται για φτηνούς εντυπωσιασμούς και τεχνητό τρόμο. Χωρίς καμία μεταφυσική απόχρωση και με μια σχεδόν ασκητική σκηνοθετική γραμμή, ακολουθεί την πορεία της ηρωίδας του καθώς προσπαθεί απεγνωσμένα να δραπετεύσει από τον επαρχιώτικο πουριτανισμό. Ο χειρισμός του είναι εκείνος ενός γνήσιου αγνωστικιστή. Δεν έχει πρόθεση να αποδώσει τις ευθύνες για την τραγωδία της Μικαέλα στην καταπιεστική οικογένειά της, την καθολική της ανατροφή ή μια σειρά ατυχών συμπτώσεων. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα, γι αυτό και η σπαρακτική κατάληξη σε βρίσκει καταρρακωμένο και γεμάτο οργή, την οποία πραγματικά δεν ξέρεις πού να απευθύνεις. Οποιαδήποτε εύκολη απάντηση θα διέλυε το εύθραυστο φιλμικό οικοδόμημα, που στόχο έχει να ρίξει φως στο αμφιλεγόμενο πορτρέτο μιας νέας, δυνητικά απόλυτα φυσιολογικής γυναίκας η οποία αυτοκαταστρέφεται από δαίμονες που νόμιζε ότι είχε αφήσει οριστικά πίσω της. Η Μικαέλα είναι καταραμένη. Οχι από κάποια σατανική επέμβαση, αλλά από μια αδυναμία που κάποιες πολύ πιο χειροπιαστές δυνάμεις φύτεψαν βαθιά μέσα της. Και η Σάντρα Ούλερ την υποδύεται συγκλονιστικά σε μια αψεγάδιαστη ερμηνεία που -χωρίς υπερβολή- θα έπρεπε ήδη να διδάσκεται σε σχολές υποκριτικής.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΤΣΑΒΟΣ
