Αν και «ρισάλτο» είναι ναυτικός όρος που σημαίνει την πειρατικώ τω τρόπω έφοδο από το ένα πλοίο στο άλλο, ο Βασίλης Βαφέας τον χρησιμοποιεί στο νέο του φιλμ με τη μεταφορική έννοια της τυχοδιωκτικής πράξης. Στην οποία οδηγούνται πολλοί και κυρίως καλλιτέχνες στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, λέει ο δημιουργός, αφηγούμενος την περιπλάνηση ενός νεαρού θεατρικού σκηνοθέτη μέσα σε έναν δαίδαλο επαγγελματικών, οικογενειακών, κοινωνικών και ερωτικών αδιεξόδων, τις ώρες που ακολουθούν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα.
Μια (ασπρόμαυρη) αλληγορική περιπλάνηση που τελείται σαν όνειρο, σχεδόν χορογραφικά και με «ανέκφραστο» χιούμορ όπως σε όλες ταινίες του, όχι το ίδιο επεισοδιακή με το «Ρεπό», λιγότερο συγκινητική από τον «Έρωτα του Οδυσσέα» και ενίοτε πλατειαστική στο παραλήρημά της, πάντως με μια (έγχρωμη) νότα αισιοδοξίας στο φινάλε που σε ανακουφίζει.
