Ο «Ζουμπαίος και Ιουλιέτα» του 2011 μας σύστησε μια καινούρια σειρά ηρώων, τους διακοσμητικούς νάνους των κήπων, γνωστούς ως gnomes όπου στη γλώσσα μας παίρνουν το συνθετικό ζουμπ σε κάθε σχετικό λογοπαίγνιο ώστε να μην ξεχνάμε το ύψος τους. Η σχετική επιτυχία της ταινίας δημιούργησε την ιδέα της συμμετοχής τους σε άλλα projects χωρίς να είναι απαραίτητα πρωταγωνιστές, για να φτάσουμε, επτά χρόνια μετά, στο πρώτο άμεσο σίκουελ, όπου και πάλι έχει λογοτεχνικές καταβολές.
Μετά το θεατρικό κείμενο του Σαίξπηρ, που έφερε την ένωση των 2 νάνων οι οποίοι είχαν να αντιμετωπίσουν μίση του παρελθόντος, ήρθε η ώρα για κάτι διαφορετικό, καθώς ο ήρωας του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, Σέρλοκ Χολμς, μπλέκεται στη νέα υπόθεση, αλλάζοντας κάπως και τη σύσταση της ιστορίας αφού από το love story πηγαίνουμε στο μυστήριο – και τα 2 φυσικά δοσμένα με κωμικό τρόπο. Μια εξαφάνιση και η εξερεύνηση γύρω από αυτήν φέρνει μερικά ευπρόσδεκτα αφηγηματικά σχόλια γύρω από την πολύπλοκη σχέση του Χολμς με τον Γουάτσον, ενώ πολλά από τα αστεία πηγάζουν από τον δυσπρόσιτο χαρακτήρα του Χολμς, όπου γεμάτος αλαζονεία βοηθά τον Ζουμπαίο και την παρέα του, εκνευρίζοντάς τους αρκετές φορές.
Παρά τη λογοτεχνική βοήθεια πάντως, το φιλμ προσπαθεί να κυλήσει αποκλειστικά μέσα από το safe μονοπάτι μιας ξεκάθαρα παιδικής ταινίας, που όταν ξεμένει από ιδέες στηρίζεται στην πηγαία αστεία μορφή αρκετών νάνων οι οποίοι χορεύουν, διασκεδάζουν και μαλώνουν μονίμως με χιουμοριστικό τρόπο δημιουργώντας την πεποίθηση πως ακόμη και αν δεν υπήρχε το βαρύ όνομα του Χολμς πάλι θα τα κατάφερναν μόνοι τους. Ο σκοπός της χαλαρής ψυχαγωγίας επιτυγχάνεται, στο τέλος ένα παιδί μπορεί να μην ρωτήσει ποτέ ποιος είναι τελικά αυτός ο ντετέκτιβ και γιατί φέρεται έτσι και αν το τελικό αποτέλεσμα έχει απήχηση στα ταμεία, ετοιμαστείτε για πολλές ζουμποταινίες στο μέλλον.
