Με πολύ λιγότερα έχουν φτιαχτεί καλύτερα έργα τρόμου, με αντίστοιχο υλικό αρχικής ιδέας ο «Candyman (1992) του Μπέρναρντ Ρόουζ είναι ένα αριστούργημα του είδους (το υπερβαίνει κιόλας), όμως το «Slender Man», παρά τις επί μέρους φιλοτιμίες του, αποτυγχάνει παταγωδώς και να τρομάξει, πρώτιστο μέλημα για ένα horror, και να ανησυχήσει με τις συνέπειες των ειπωμένων του – νευραλγικής σημασίας για μια σοβαρή ταινία τρόμου.
Μιλώντας επί του θεωρητικού ο «Slender Man» μοιάζει να εντάσσεται με ασφάλεια στην παράδοση του είδους, όπου το Θηλυκό καλείται να αναμετρηθεί με το Αρσενικό "κακό", με τις συνέπειες πάνω του να ποικίλουν από μεταφορά των πρώτων ερωτικών φαντασιώσεων της σεξουαλικής αφύπνισης, μέχρι φεμινιστικό μανιφέστο αλλά και τελικό αντιδραστισμό για την κατατρόπωση των επαναστατημένων κοριτσιών απέναντι στην καθολική βιαιότητα του Αρσενικού.
Φυσικά αν τα έλεγες αυτά στους παραγωγούς η ταινία θα σταματούσε απ΄το σενάριο, στην περίοδο πρωθυπουργίας του #metoo τέτοια πράγματα κόβονται απ' τη ρίζα – αν και ομολογεί κανείς με απορία τι, πως (και αν) θα αντέξει το είδος του horror με τον μισογυνισμό που θέλουν κάποιοι να του αποδίδουν κατά κόρον. (Έχουν άδικο, πλην σαδιστικών περιπτώσεων, ο μισογυνισμός είναι το προκάλυμμα, από πίσω τα horror είναι ριζοσπαστικού προοδευτισμού.)
Μετά απ' όλα αυτά τα ωραία και τα σύντομα να πούμε πως το «Slender Man», αποφεύγει την αισθητική του ξαφνιάσματος για να τρομάξει, υιοθετεί λίγη από την μετά«BlairWitch» λογική του αρνητικού χώρου στο κάδρο (αυτή που βάζει στο βάθος πεδίου την ανησυχητική δράση και, συχνά, σε ξεραίνει), όμως ξεμένει από υπόβαθρο πολύ νωρίς, με αποτέλεσμα να περιμένεις και να παίρνεις μια εντελώς προβλεπόμενη διαδοχή περιστατικών. Που ελλείψει επιμελημένων σκηνοθετικών επιλογών δεν καταφέρνουν στον έμπειρο θεατή την παραμικρή ανησυχία.
